Wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2013 r., sygn. I SA/Wa 300/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska (spr.) Sędziowie: WSA Dariusz Chaciński WSA Tomasz Szymdt Protokolant starszy sekretarz sądowy Artur Dobrowolski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lipca 2013 r. na posiedzeniu jawnym rozpoznawał sprawę sprawy ze skargi P. [...] S.A. w W. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia przez gminę z mocy prawa nieodpłatnie własności nieruchomości oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] listopada 2012 r. nr [...] Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa po rozpatrzeniu odwołania P. [...] S.A. w W. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] stwierdzającej nabycie przez Gminę S., z mocy prawa, z dniem 27 maja 1990 roku, własności nieruchomości, położonej w jednostce ewidencyjnej S., obręb [...], oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha, objętej księgą wieczystą nr [...], utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu wskazano, że Wojewoda [...] decyzją z [...] maja 2011 r. nr [...] stwierdził nabycie, z mocy prawa, z dniem 27 maja 1990 roku, przez Gminę S. własności wyżej opisanej nieruchomości.

Odwołanie od decyzji Wojewody złożyły P. [...] S.A. w W. domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji.

Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa rozpoznając sprawę stwierdziła, że skarżącemu nie przysługiwał tytuł prawny do przedmiotowej nieruchomości w postaci prawa użytkowania lub zarządu, który eliminowałby komunalizację przedmiotowego mienia z mocy prawa.

Komisja podkreśliła, że w całym okresie władania przedmiotową nieruchomością przez P. [...] owiązywały procedury nabywania prawa użytkowania, czy też zarządu przez państwowe jednostki organizacyjne.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z 2 sierpnia 1949 roku w sprawie przekazywania nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych, które było aktem wykonawczym do dekretu z 26 kwietnia 1949 roku o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych /Dz. U. R.P. nr 4 poz. 31 z 1952 r./ prawo zarządu i użytkowania było ustanawiane w formie protokółu zdawczo-odbiorczego, bądź w drodze umowy zawartej w odpowiedniej formie prawnej lub na podstawie decyzji Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Później ustanawiane było w trybie przepisów ustawy z 14 lipca 1961 roku o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz. U. z 1961 r. nr 32 poz. 159/, w drodze decyzji organu administracji państwowej stopnia podstawowego, o oddaniu nieruchomości w użytkowanie i następnie w trybie art. 38 ust 2 ustawy z 29 kwietnia 1985 roku o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Według art. 38 ust. 2 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz. U. Nr 22, poz.99/, państwowe jednostki organizacyjne uzyskiwały grunty państwowe w zarząd na podstawie decyzji terenowego organu administracji państwowej albo na podstawie zawartej za zezwoleniem tego organu, umowy o przekazaniu nieruchomości między państwowymi jednostkami organizacyjnymi, bądź umowy o nabyciu nieruchomości. Ten stan prawny obowiązywał w dniu 27 maja 1990 roku. W ocenie organu odwoławczego skarżący nie widzi potrzeby legitymowania zindywidualizowanym tytułem prawnorzeczowym do przedmiotowej nieruchomości. Jednakże indywidualizacja jest niezbędna przy ocenie tytułu prawnorzeczowego, gdyż tytuł prawnorzeczowy w swej osnowie zawiera wszystkie szczegółowe cechy geodezyjne i ewidencyjne nieruchomości.