Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. II SA/Gd 485/12

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Górska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz, Sędzia WSA Janina Guść, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Maria Flisikowska, po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 17 października 2012 r. sprawy ze skargi G. Ś. na uchwałę Rady Miasta z dnia 22 października 2008 r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy [...] w G., terenu położonego na zachód od ul. Ł. 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie obejmującym kartę terenu nr [...] w częściach, które dotyczą nieruchomości skarżącego stanowiących działki nr [...], [...] i [...] oraz w zakresie obejmującym kartę terenu nr [...]; 2. zasądza od Rady Miasta na rzecz skarżącego G. Ś. kwotę 797 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W dniu 22 października 2008 r. Rada Miasta w G., działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001, nr 42, poz. 1591, ze zm.) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717, ze zm.), podjęła uchwałę nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy M. K. w G., terenu położonego na zachód od ul. Ł..

G. Ś. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na powyższą uchwałę, domagając się stwierdzenia jej nieważności w części dotyczącej nieruchomości stanowiącej jego własność, oznaczonej na planie symbolem 15ZP.

Zdaniem skarżącego przedmiotowa uchwała została podjęta z naruszeniem art. 1 ust. 2 pkt 6 i 7 oraz art. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, albowiem Rada Miasta G.i dopuściła się w niej daleko idącej ingerencji w prawo własności skarżącego. Skarżący nie kwestionuje, iż co do zasady ingerencja taka jest dopuszczalna, jednak konieczna jest analiza, czy w danym przypadku ingerencja ta jest usprawiedliwiona z punktu widzenia zasad i wartości o których mowa w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, to jest czy ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości i wykonywaniu prawa własności są konieczne dla realizowania podanej w zaskarżonym planie funkcji publicznej, którą ma spełniać część nieruchomości skarżących. Zdaniem skarżącego ingerencja w jego prawo własności w stopniu wynikającym z zaskarżonej uchwały, w imię interesu publicznego nie była uzasadniona. Niezrozumiałe jest, że tuż obok olbrzymich obszarów leśnych, zamierza się urządzić na jego nieruchomości niewielki park (niecałe 5.000 m2), właściwie skwer. Rada Miasta nigdy i nigdzie nie wykazała konieczności czy potrzeby urządzenia w tym miejscu publicznego terenu zielonego. Zdaniem skarżącego, można z całą pewnością stwierdzić, że nie ma takiej potrzeby jeśli uwzględnić, iż M. K. w tej części jest zasiedlony wyłącznie domami jednorodzinnymi. Ich właściciele korzystają dla celów rekreacyjnych albo z własnych ogródków przydomowych, albo jeśli już idą na spacer to do położonego tuż obok lasu. Dla dzieci urządzony jest w pobliżu plac zabaw oraz boisko piłkarskie. Dla mieszkańców G. czy T. teren przy rzece K. w tym miejscu nie jest turystycznie atrakcyjny. Wzdłuż rzeki K. w tej części wybudowane są szklarnie oraz inne obiekty gospodarstw ogrodniczych a także domy jednorodzinne natomiast tereny spacerowe urządzone są w lesie.