Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 29 grudnia 2009 r., sygn. II SA/Bd 954/09

29 grudnia 2009r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) Sędziowie WSA: Sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik Sędzia WSA Anna Klotz Protokolant Jakub Jagodziński po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 grudnia 2009r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia Ekologicznego A w T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] sierpnia 2009r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę.

Uzasadnienie

Wójt Gminy J. decyzją z dnia [...] odmówił wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] na działce nr [...] we wsi T., w formie stalowego masztu kratowego wraz z antenami, o wysokości 70 m. Jako podstawę prawną wskazał art. 4 ust. 2 pkt 1, art. 50, art. 51 ust. 1 pkt 2, art. 53 i art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717, ze zm.), dalej powoływanej jako "ustawa o planowaniu" oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071, ze zm.), dalej powoływanej jako "kpa". W uzasadnieniu rozstrzygnięcia przedstawił stanowisko mieszkańców T. i sołectwa T., a także okolic co do szkodliwości oddziaływania inwestycji na zdrowie ludzi, zwierząt i owadów i stwierdził, że decyzja odmowna jest efektem uwzględnienia obaw i protestów mieszkańców, zasad współżycia społecznego mieszkańców T. i okolic oraz interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, o którym mowa w art. 7 kpa.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył inwestor spółka P w W., wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub jej zmianę w trybie art. 132 § 1 kpa. W uzasadnieniu odwołania podniesiono, że zaskarżona decyzja narusza art. 56 ustawy o planowaniu i nie zawiera podstawy prawnej, na podstawie której została wydana. Ponadto stwierdzono, że organ I instancji nie poczynił żadnych własnych ustaleń w zakresie ewentualnego szkodliwego oddziaływania inwestycji na zdrowie ludzi, zwierząt i owadów i bezzasadnie pominął wyjaśnienia inwestora dowodzące, że projektowana stacja będzie emitować pole elektromagnetyczne wyłącznie w zakresie dopuszczalnym przez obowiązujące przepisy prawa, a ponadnormatywne oddziaływanie występować będzie w miejscach niedostępnych dla ludzi. Nie wiadomo więc na jakiej podstawie organ uznał, iż inwestycja będzie nadmiernie utrudniać lub negatywnie wpływać na samopoczucie oraz powodować dolegliwości. Odnosząc się do zarzutów mieszkańców skarżący podał, że maszt będzie uzbrojony w instalację odgromową i ze względu na znaczną jego wysokość wszelkie ewentualne wyładowania atmosferyczne będą się skupiały bezpośrednio na wieży, a nie na okolicznej niższej zabudowie; że stacje bazowe wpasowały się w krajobraz przestrzenny kraju i nie zakłócają prowadzonej gospodarki turystycznej, jak i agroturystycznej oraz że ustawa o łączności publicznej nie ogranicza się do jednego dostawcy, lecz została wprowadzona celem zlikwidowania monopolu, dając możliwość wyboru dowolnego produktu według zasad demokracji. Ponadto skarżący zarzucił organowi I instancji, że uznał za strony postępowania wszystkie osoby, które złożyły wniosek, pomimo, że zgodnie z przedstawionymi dokumentami zasięg pól elektromagnetycznych o poziomach wyższych od dopuszczalnych nie przekracza nad ich działkami wartości dopuszczalnych (chyba nie została dokończona myśl), co narusza art. 28 kpa.