Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 października 2008 r., sygn. VII SA/Wa 1294/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Protokolant Piotr Bibrowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2008 r. sprawy ze skargi E. i C. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 stycznia 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa 1125/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. i C.K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2005 r., Nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Starosty Powiatowego w [...] z dnia [...] kwietnia 2005 r., Nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą B. i T.Z. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego z częścią usługowo-handlową na działce nr ew. [...] w O. przy ul. [...], róg ulicy [...].

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę organ orzekający miał obowiązek sprawdzić, czy zostały spełnione wymogi określone w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, a także warunki zawarte w art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, zaś w razie spełnienia tych wymogów i warunków nie mógł odmówić wydania decyzji. Inwestor złożył wniosek o wydanie pozwolenia na budowę w dniu 30 kwietnia 2005 r. i z tą datą nastąpiło wszczęcie postępowania administracyjnego (art. 61 § 3 k.p.a.). Przedłożył oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (z dnia 14 maja 2002 r., zmienioną w zakresie ilości miejsc parkingowych decyzją z dnia 2 kwietnia 2003 r.). Wobec istnienia ostatecznego rozstrzygnięcia o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na podstawie obowiązującego w tym czasie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określającego ilość miejsc parkingowych, dokonywanie przez organ wydający pozwolenie na budowę samodzielnych ustaleń w tej kwestii, odbiegających od decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, stanowiłoby oczywiste naruszenie prawa (art. 47 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym i art. 55 w związku z art. 64 obowiązującej od dnia 11 lipca 2003 r. ustawy z dnia 23 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - Dz. U. Nr 80, poz. 717). W ocenie Sądu, późniejsza zmiana planu zagospodarowania przestrzennego (po wszczęciu postępowania administracyjnego w przedmiocie pozwolenia na budowę) nie ma żadnego wpływu na ważność decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ani też na decyzję o pozwoleniu na budowę. Uwzględnienie przez organ budowlany zmian wprowadzonych przez nowy plan spowodowałoby, że decyzja o pozwoleniu na budowę byłaby sprzeczna z "bezwzględnie wiążącą organ decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, czyli byłaby wadliwa, wydana z naruszeniem prawa i sprzeczność tak wydanej decyzji nie dałaby się pogodzić z porządkiem prawnym".