Wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 października 2008 r., sygn. II SA/Kr 725/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grażyna Firek (spr.) Sędziowie: WSA Kazimierz Bandarzewski WSA Piotr Głowacki Protokolant: Beata Błach po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2008 r. sprawy ze skargi A. Spółki z.o.o w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławcze w [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz strony skarżącej kwotę 757 zł (siedemset pięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją nr [...] z dnia [...]. znak:[...], wydaną na podstawie art. 50 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 1, 2, art. 53 ust. 3, art. 54 oraz art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003r. Nr 80, poz. 717, ze zm.), w związku z art. 6 pkt 1 i art. 4 pkt 18 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2004r, Nr 261, poz. 2603 ze zm.) oraz art. 104 k.p.a., Prezydent Miasta K. odmówił ustalenia na rzecz A. Sp. z o.o. w W. lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia inwestycyjnego pn.: "Budowa stacji bazowej telefonii komórkowej A. nr [...] na os. [...] działki nr [...], [...] obr. [...]".

Organ wskazał w uzasadnieniu, iż decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, wydawana w sytuacji braku planu miejscowego, winna ten plan zastąpić, zapewniając między innymi zachowanie wymagań, określonych w art. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Prezydent przytoczył brzmienie tego przepisu, wskazując, iż służy on przede wszystkim zapewnieniu ładu przestrzennego, zapewniającego harmonię między zabudową już istniejącą a planowaną, a użyte w nim pojęcia ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju, których znaczenie precyzuje art. 2 ustawy, zostały przez ustawodawcę uznane za podstawy działań w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego, przez ich pryzmat należy zatem oceniać zgodność inwestycji z obowiązującym porządkiem prawnym. Powołując się na poglądy doktryny, organ uznał, że przepisy te, aczkolwiek niedookreślone, stanowią samoistną podstawę do rekonstrukcji norm prawnych. Konieczne jest przy tym odwołanie się do zasad i ocen o pochodzeniu pozaprawnym, w tym norm technicznych czy nawet estetycznych. Podniesiono też, że w postępowaniu w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego organ ma obowiązek dokonać analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu i jego zabudowy, a także stanu faktycznego i prawnego tego obszaru.