Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 grudnia 2007 r., sygn. II SA/Wr 303/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz, Sędziowie Asesor WSA Olga Białek (sprawozdawca), Sędzia NSA Julia Szczygielska, Protokolant Katarzyna Grott, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 grudnia 2007r. sprawy ze skargi M.N. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki dziewięciu garaży blaszanych oddala skargę

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w G. decyzją z dnia [...] nakazał M. N. rozbiórkę samowolnie ustawionych garaży blaszanych, wskazując jako podstawę rozstrzygnięcia art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane.

Decyzją z dnia [...] /Nr [...]/ Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W. utrzymał w mocy orzeczenie organu pierwszej instancji.

Na skutek skargi M. N. Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyrokiem z dnia 17 listopada 2005 r. /sygn. akt II SA/Wr 1814/03/ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia 1 kwietnia 2003 r.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd stwierdził, że organy nadzoru budowlanego przesądziły, iż w sprawie niniejszej mamy do czynienia z samowolą budowlaną dokonaną przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.- Prawo budowlane, w związku z czym, po myśli art. 103 ust. 2 tej ustawy, zastosowanie znajdują przepisy dotychczasowe, tj. przepis art. 37 ustawy z dnia 21 października 1974 r. - Prawo budowlane. Analizując treść przywołanego przepisu skład orzekający zauważył, że wskazana przez organy przesłanka nakazu rozbiórki może mieć miejsce w sytuacji, gdy organ wykaże, że teren na którym posadowiono garaż, nie jest przeznaczony pod żadną zabudowę lub jest przeznaczony pod zabudowę innego rodzaju. Decydujące znaczenie ma zatem miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W świetle materiałów zgromadzonych w aktach sprawy Sąd nie podzielił jednak stanowiska organów, że jedynie na podstawie zacytowanego w wyroku fragmentu ustaleń planu, można postawić tezę o spełnieniu powyższej przesłanki. W konsekwencji Sąd uznał, że stan faktyczny sprawy ustalony został w sposób nienależyty, co narusza przepisy prawa procesowego. Zalecił również, aby przy jej ponownym rozpatrzeniu organy ustaliły, czy istotnie w świetle ustaleń planu miejscowego dokonana samowola budowlana nie może podlegać legalizacji.