Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 1 lutego 2011 r. (Choumakov przeciwko Polsce nr 2), sygn. 55777/08

Rozsądna długość trwania postępowania musi być oceniana w świetle okoliczności sprawy z uwzględnieniem następujących kryteriów: złożoność sprawy, zachowanie skarżącego i odpowiednich władz krajowych oraz wagi postępowania dla skarżącego.

Teza od Redakcji

W sprawie Choumakov przeciwko Polsce (nr 2),

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Czwarta), zasiadając jako Izba w składzie:

Nicolas Bratza, Przewodniczący,

Lech Garlicki,

Ljiljana Mijović,

David Thór Björgvinsson,

Ledi Bianku,

Mihai Poalelungi,

Vincent A. de Gaetano, sędziowie,

oraz Fatoş Araci, Kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 stycznia 2011 roku,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 5777/08) przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej wniesionej do Trybunału na podstawie Artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja"), przez obywatela Federacji Rosyjskiej, Pana Olega Choumakova ("skarżący"), w dniu 6 listopada 2008 roku.

2. Rząd Polski ("Rząd") był reprezentowany przez pełnomocnika, Pana J. Wołąsiewicza z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. W dniu 13 lipca 2009 roku Trybunał zadecydował o zakomunikowaniu Rządowi skargi. Zadecydowano także o rozpatrzeniu w tym samym czasie skargi, co do jej meritum oraz dopuszczalności (Artykuł 29 § 1). Rząd Federacji Rosyjskiej nie wykorzystał swojego prawa do interwencji (Artykuł 36 § 1 Konwencji i Reguła 44 § 1(b) Regulaminu).

FAKTY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

A. Postępowanie karne i tymczasowy areszt skarżącego

4. Skarżący, Pan Oleg Choumakov, jest obywatelem Federacji Rosyjskiej, który urodził się w 1971 roku. W chwili obecnej odbywa karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Gdańsku.

5. W dniu 29 maja 2003 roku skarżący został zatrzymany przez policję pod zarzutem dokonania rozboju i zabójstwa taksówkarza.

6. W dniu 30 maja 2003 roku Sąd Rejonowy w Braniewie podjął decyzję o tymczasowym aresztowaniu skarżącego w związku z uzasadnionym podejrzeniem, że skarżący dopuścił się popełnienia zarzucanych mu przestępstw i wysokim prawdopodobieństwem wymierzenia mu surowej kary. Sąd uznał także, iż istniała uzasadniona obawa, że skarżący mógłby utrudniać postępowanie karne i wywierać wpływ na świadków.