Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 8 lutego 2011 r. (Finster przeciwko Polsce), sygn. 24860/08

Zasada domniemania niewinności zostanie naruszona, jeżeli orzeczenie sądowe lub oświadczenie funkcjonariusza publicznego dotyczące osoby oskarżonej o popełnienie przestępstwa odzwierciedla opinię, że jest on winny zanim udowodniono mu winę zgodnie z prawem. Wystarczy nawet w przypadku braku formalnego stwierdzenia, że istnieje pewne rozumowanie sugerujące, że sąd lub urzędnik uznaje oskarżonego za winnego. Przedwczesne wyrażenie takiej opinii przez sąd nieuchronnie doprowadzi do sprzeczności ze wspomnianym domniemaniem.

Teza od Redakcji

W sprawie Finster przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Czwarta), zasiadając jako Izba w składzie:

Nicolas Bratza, Przewodniczący,

Lech Garlicki,

Ljiljana Mijović,

Päivi Hirvelä,

Ledi Bianku,

Nebojša Vučinić,

Vincent A. de Gaetano, sędziowie,

oraz Lawrence Early, Kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu zamkniętym w dniu 18 stycznia 2011 roku,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 24860/08) przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej wniesionej do Trybunału na podstawie Artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja"), przez obywatela polskiego, Pana Zbigniewa Finstera ("skarżący"), w dniu 9 maja 2008 roku.

2. Rząd Polski ("Rząd") był reprezentowany przez pełnomocnika, Pana J. Wołąsiewicza z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. W dniu 25 marca 2009 roku Przewodniczący Sekcji Czwartej zadecydował o zakomunikowaniu Rządowi skargi. Zadecydowano także o rozpatrzeniu w tym samym czasie skargi, co do jej meritum oraz dopuszczalności (Artykuł 29 ust 1).

FAKTY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

4. Skarżący urodził się w 1969 roku i mieszka w Gdańsku.

A. Postępowanie karne i tymczasowy areszt skarżącego

5. W dniu 7 marca 2006 roku skarżący został zatrzymany pod zarzutem handlu narkotykami

6. W dniu 9 marca 2006 roku Sąd Rejonowy w Gdańsku zadecydował o zastosowaniu tymczasowego aresztowania w oparciu o uzasadnione podejrzenie, że popełnił on zarzucane mu przestępstwo. Uznał również, że aresztowanie skarżącego było konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, biorąc pod uwagę ryzyko, że mógłby on fałszować dowody. Sąd podkreślił również surowość grożącej kary.