Wyrok SN z dnia 5 lipca 2017 r., sygn. II PK 202/16

Jednorazowa nieobecność pracownika w pracy, który jest zatrudniony w zadaniowym czasie pracy nie zawsze może być kwalifikowana jako ciężkie naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

Biuletyn SN Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych nr 8-9/2017

W razie zarzucenia pracownikowi zatrudnionemu w zadaniowym czasie pracy ciężkiego naruszenia podstawowego obowiązku pracowniczego, polegającego na jednorazowej nieobecności w pracy konieczne jest wykazanie bezprawności działania, winy oraz w szczególności sprecyzowanie na czym polegało naruszenie lub zagrożenie interesów pracodawcy. Ten ostatni element powinien być niewątpliwie oceniany w kontekście wykonania przez pracownika zadań. Ostatecznie należy również stwierdzić, że w każdym przypadku rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. powinno być stosowane z dużą ostrożnością, gdyż jest to wyjątkowy sposób rozwiązania stosunku pracy. Ostrożność ta niewątpliwie musi być dalej posunięta w przypadku naruszenia obowiązku polegającego na nieobecności w pracy pracownika zatrudnionego w zadaniowym czasie pracy. W żadnym razie nie można przyjąć, że każda nieobecność w pracy takiego pracownika stanowi zagrożenie interesów pracodawcy.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Rączka (przewodniczący)

SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)

SSN Maciej Pacuda

w sprawie z powództwa A. I. przeciwko O. Spółce Akcyjnej z siedzibą w P. o przywrócenie do pracy, zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 5 lipca 2017 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt XXI Pa (...),

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego Sądowi Okręgowemu w W.

Uzasadnienie

Pozwem z 19 kwietnia 2012 r. powódka wniosła o przywrócenie do pracy oraz zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że nie rozumie powodów rozwiązania umowy o pracę łączącej ją z pozwaną, bowiem przyczyna wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy jest ogólna. Podniosła, że 2 marca 2012 r. - to jest w dniu, w którym pracodawca uznał jej nieobecność w pracy za nieuzasadnioną, stawiła się w pracy przy ul. C. w W., lecz doznała przeszkód w świadczeniu pracy (brak zorganizowania i wskazania miejsca pracy) leżących po stronie pozwanego, a mimo to wykonywała swoje zadania w obowiązującym ją zadaniowym systemie czasu pracy. Ponadto, podniosła, że pozwana naruszyła art. 52 § 2 k.p., przekraczając miesięczny termin, bowiem rozwiązanie umowy nastąpiło 6 kwietnia 2012 r.