Wyrok SN z dnia 14 maja 1999 r. sygn. I PKN 60/99

Oczekiwanie pracownika na wezwanie go przez pracodawcę do wykonywania pracy nie oznacza gotowości do pracy w rozumieniu art. 81 § 1 KP, jeżeli takiego zachowania pracownika nie usprawiedliwiają okoliczności sprawy.

Przewodniczący: Prezes SN Jan Wasilewski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Roman Kuczyński, Jadwiga Skibińska-Adamowicz

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 14 maja 1999 r. sprawy z powództwa Krystyny R. przeciwko Zakładom Przemysłu Odzieżowego „O.” Spółce z o.o. w W. o ustalenie i wynagrodzenie, na skutek kasacji strony pozwanej i powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 2 czerwca 1998 r. [...]

oddalił obie kasacje i zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Powódka Krystyna R. wniosła przeciwko pozwanym Zakładom Przemysłu Odzieżowego „O.” Spółce z o.o. w W. pozew o ustalenie istnienia stosunku pracy na stanowisku szwaczki w okresie od 1 lipca 1995 r. oraz o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od 25 marca 1996 r. w kwocie 14.550 zł z ustawowymi odsetkami za poszczególne miesiące. Strona pozwana wniosła o oddalenie tego żądania.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieście wyrokiem z dnia 22 grudnia 1997 r. ustalił, że powódka od dnia 1 lipca 1995 r. pozostaje z pozwaną Spółką w stosunku pracy na stanowisku szwaczki i oddalił powództwo w zakresie wynagrodzenia.

Sąd ten ustalił, że powódka została zatrudniona przez pozwaną w dniu 8 września 1981 r. na czas nie określony, początkowo na stanowisku szwacza, a od 1 czerwca 1987 r. krawca - brygadzisty. W marcu 1995 r. pozwana zawiadomiła KZ NSZZ „Solidarność , którego powódka była członkiem i przewodniczącą komisji zakładowej, o zamiarze wypowiedzenia powódce, na podstawie ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.), warunków pracy i płacy w związku ze zmianami organizacyjnymi w sposobie pracy na wydziale szwalni oraz zmniejszeniem zatrudnienia w grupie brygadzistów i zaproponowania jej po okresie wypowiedzenia, tj. od dnia 1 lipca 1995 r., pracy na stanowisku szwaczki z zachowaniem dotychczasowego wynagrodzenia do końca okresu, w którym objęta jest szczególną ochroną stosunku pracy. Po wniesieniu przez zakładową organizację związkową zastrzeżeń do wypowiedzenia powódce warunków pracy pozwana przedstawiła sprawę Zarządowi Regionu [...] NSZZ „Solidarność w W., który poparł stanowisko Komisji Zakładowej. W dniu 30 marca 1995 r. pozwana wypowiedziała powódce warunki pracy i płacy, proponując jej jednocześnie od 1 lipca 1995 r. stanowisko szwaczki. Powódka nie złożyła oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych jej warunków pracy przed upływem połowy okresu wypowiedzenia, a jedynie w prywatnych rozmowach z koleżankami z wydziału zaznaczała, iż nie zgodzi się na przyjęcie zmiany stanowiska z brygadzisty na szwaczkę. W dniu 4 maja 1995 r. powódka złożyła pozew do Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieście o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia jej w dniu 1 kwietnia 1995 r. (data podana przez powódkę) dotychczasowych warunków pracy i płacy i o przywrócenie jej na poprzednie stanowisko za dotychczasowym wynagrodzeniem [...]. W uzasadnieniu pozwu, oprócz kwestionowania wskazanej przez pozwaną przyczyny wypowiedzenia, nie zawarła żadnych oświadczeń. Wyrokiem z dnia 24 stycznia 1996 r. Sąd oddalił powództwo w tej sprawie. W dniu 29 czerwca 1995 r. dyrektor strony pozwanej Janusz N. wystosował do powódki pismo, w którym polecił jej podjęcie z dniem 1 lipca 1995 r. pracy na stanowisku szwaczki za wynagrodzeniem akordowym, zaznaczając, iż gdyby nastąpiło obniżenie jej wynagrodzenia, otrzyma stosowny dodatek wyrównawczy. Pouczył także powódkę, iż wniesienie sprawy do Sądu nie wstrzymuje ani nie przedłuża okresu wypowiedzenia warunków pracy i płacy. Powódka, która od 29 czerwca 1995 r. do 24 marca 1996 r. nieprzerwanie przebywała na zwolnieniu lekarskim, otrzymała to pismo w lipcu 1995 r. W dniu 22 lutego 1996 r. pozwana doręczyła powódce za pośrednictwem poczty świadectwo pracy, w którym stwierdziła, że stosunek pracy z powódką został rozwiązany z zachowaniem ustawowego okresu wypowiedzenia z dniem 30 czerwca 1995 r. W odpowiedzi na to pismo powódka podniosła, że jej stosunek pracy trwa nadal, jako że nie odmówiła świadczenia pracy (zostało to przez Sąd ustalone), zaś od 29 czerwca 1995 r. otrzymuje nieprzerwanie zasiłek chorobowy. Pozwana, ustosunkowując się do stanowiska powódki stwierdziła, iż powódka co prawda nie złożyła w zakładzie oświadczenia o odmowie przyjęcia nowych warunków pracy i płacy, ale złożyła w sądzie pozew, co jest jednoznaczne z nieprzyjęciem zaproponowanych warunków pracy. Podkreśliła także, że zakład jest jedynie pośrednikiem w wypłacie zasiłku chorobowego. Po zakończeniu zwolnienia lekarskiego powódka nie stawiła się u pracodawcy celem podjęcia pracy i nie zwracała się do pozwanej w żadnej formie o dopuszczenie jej do świadczenia pracy. Sąd ustalił ponadto, że w okresie zatrudnienia powódki u pozwanej bywały takie okresy, kiedy powódka miała trudności z wchodzeniem na teren zakładu, a w szczególności na teren wydziałów produkcyjnych. W 1994 r. pracownikom ochrony zakazano wpuszczania powódki na teren zakładu, ci jednak zakazu tego nie respektowali. W 1994 r. doszło jednak do sytuacji, w której powódka nie została wpuszczona na teren zakładu i doszło do szarpaniny z pracownikami ochrony. W 1995 roku w czasie zwolnienia lekarskiego powódki mogła ona wejść na teren zakładu do kadr, kasy i lekarza, ale na polecenie dyrektora, nie mogła wejść na teren produkcji. W czasie swych wizyt w zakładzie pracy powódka była pod nadzorem ochrony, która przestrzegała polecenia dyrektora.