Wyrok SN z dnia 5 maja 1999 r. sygn. I PKN 678/98

Obowiązek uzyskania zgody na wypowiedzenie umowy o pracę działaczowi związkowemu (art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawo­dowych, Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) - jako dalej idący - „pochłania” powinność „konsultacji” z zarządem zakładowej organizacji związkowej przewidzia­nej w art. 38 KP.

Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski, Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 5 maja 1999 r. sprawy z powództwa Mirosława D. i Wiesława G. przeciwko Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w R. o przywrócenie do pracy i odszkodowanie, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszo­wie z dnia 10 września 1998 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

W imieniu pozwanej Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w R. wnie­siona została kasacja od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie z dnia 10 września 1998 r. [...], którym Sąd ten w zasad­niczej części (poza rozstrzygnięciem dotyczącym dodatku za posiadanie przez po­woda Wiesława G. stopnia naukowego doktora) oddalił apelację strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Rzeszowie z dnia 8 maja 1998 r. [...].

Sąd Pracy przywrócił powoda Mirosława D. oraz Wiesława G. do pracy w poz­wanej Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w R. na uprzednio zajmowane przez nich stanowiska pracy (i płacy). Sąd ten ustalił, że powód Mirosław D. był za­trudniony w pozwanej Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w R. od 16 grudnia 1998 r. jako lekarz na stanowisku młodszego asystenta. W tym samym zak­ładzie pracy na takim samym stanowisku był zatrudniony od 1 marca 1990 r. drugi powód, Wiesław G. Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę obu powodom (w piśmie z dnia 30 lipca 1997 r.) zakład pracy podał: nieprzestrzeganie regulaminu pracy i ustalonego porządku, niedbanie o dobro pozwanego, wprowadzanie dezor­ganizacji w miejscu pracy, nieprzestrzeganie zasad współżycia społecznego przez niewłaściwe odnoszenie się do przełożonego i współpracowników. Powodowie są członkami zarządu Związku Zawodowego Lekarzy przy WSPR w R. Zarząd tego związku w odpowiedzi na pismo pozwanego z dnia 24 lipca 1997 r. o zamiarze wy­powiedzenia umów o pracę obu powodom nie wyraził na nie zgody. Takiej zgody nie wyraził również w terminie późniejszym regionalny zarząd OZZL w R. (pismo z dnia 7 sierpnia 1997 r.). Z wiarygodnych zeznań świadków przesłuchanych w postępowaniu dowodowym wynika, że powodowie zachowywali się poprawnie wobec dyrektora po­gotowia Stanisława R. i niższego personelu. Ich działalność związkowa nie naruszała ustawy z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) ani statutu związku, do którego należą. Zachowanie powodów nie było naganne i nie wpływało dezorganizująco na pracę zespołów wyjazdowych czy ambulatoriów. Po­wodowie nie informowali prasy o sytuacji w WSPR. Powodowie nie są pracownikami konfliktowymi. O ile zaistniał konflikt, to tylko między powodami a dyrektorem pogo­towia, przy czym dotyczył on roszczeń finansowych (płacowych). Nie wykraczał on poza uznane (dopuszczalne) granice. Pismo powodów z dnia 14 sierpnia 1997 r. [...], skierowane do dyrektora pogotowia w sprawie podwyżki płac, nie zawiera żadnej obraźliwej treści. Ma cechy polemiki ze stanowiskiem przełożonego i nie stanowi rażącego przekroczenia granic dozwolonej krytyki. W ocenie Sądu Pracy wypowiedze­nie umowy o pracę obu powodom było wadliwe zarówno od strony merytorycznej, jak i formalnej. Strona pozwana nie wykazała istnienia konkretnych i prawdziwych przy­czyn wypowiedzenia umowy o pracę (art. 45 KP), a wobec niewyrażenia zgody na wypowiedzenie przez zarząd organizacji związkowej, którego powodowie byli członkami, doszło do naruszenia art. 38 § 1 KP i art. 32 ustawy o związkach zawodowych.