Wyrok SN z dnia 10 listopada 1998 r. sygn. I PKN 434/98

1. Ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być dokonywana przez sąd w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę (art. 30 § 4 KP).

2. Brak współpracy między pracodawcą i pracownikiem, wskazany jako jedyna przyczyna wypowiedzenia nieuzasadnia wypowiedzenia umowy o pracę, jeżeli stan taki nie obciąża pracownika a wyłącznie pracodawcę.

3. Udzielenie pracownikowi urlopu w okresie wypowiedzenia uzależnione jest od jego zgody.

Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Roman Kuczyński, Jadwiga Skibińska-Adamowicz.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 1998 r. sprawy z powództwa Czesława K. przeciwko Polskiemu Stowarzyszeniu na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Z. o odszkodowanie, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i inne, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 26 marca 1998 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie w części dotyczącej odszkodowania w kwocie 4.200 zł oraz ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 2.305,80 zł (oddalającej powództwo) i pozostawił temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

W imieniu powoda Czesława K. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 26 marca 1998 r. [...]. Wyrokiem tym zmieniony został wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Zamościu [...]. W pkt I, w części dotyczącej odszkodowania w kwocie 4.200 zł oraz ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 2.305,80 zł, wyrok ten został zmieniony i powództwo w tym zakresie oddalone. Natomiast w pozostałym zakresie (dotyczącym nagrody z zakładowego funduszu nagród) wyrok Sądu Pracy został uchylony, a sprawa przekazana temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Kasacją zaskarżony został wyrok Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w części oddalającej powództwo. Z ustaleń Sądu Pracy wynika, że Czesław K. został zatrudniony na stanowisku dyrektora Ośrodka Rehabilitacyjno-Wychowawczego od dnia 10 marca 1993 r. W dniu 26 maja 1997 r. otrzymał pismo wypowiadające mu umowę o pracę ze skutkiem jej rozwiązania na dzień 31 sierpnia 1997 r. Pismo zawierało szereg zarzutów dotyczących wykonywanych obowiązków na zajmowanym stanowisku. Wypowiedzenie umowy było poprzedzone pismem powoda kwestionującym prawidłowość wprowadzenia regulaminu wynagradzania oraz pismem, w którym wyrażał zamiar rozwiązania umowy na mocy porozumienia stron w związku z przejściem na rentę z dniem 31 października z tym, że w piśmie tym prosił o udzielenie urlopu, wypłacenie nagrody z zakładowego funduszu nagród, nagrody jubileuszowej i odprawy rentowej. Jeden z zarzutów stawianych powodowi wiązał się z funkcjonowaniem zespołu Pedagogiczno-Rehabilitacyjnego. Zespół taki został powołany przez powoda i prowadził działalność początkowo na regularnie odbywanych spotkaniach, a potem w formie konsultacji. Przez pewien czas w 1996 r. funkcjonowanie zespołu zostało zawieszone wobec braku psychologa i rehabilitanta. Ze względu na brak środków finansowych ośrodek zaniechał zatrudnienia rehabilitanta. Na prośbę powoda przez pewien czas wykonywał on pracę społecznie. W skład zespołu reahabilitacyjno-pedagogicznego wchodzili: logopeda, psycholog, rehabilitant ruchowy, pedagog, neurolog, pediatra. Początkowo były to wspólne spotkania. Następnie od tego odstąpiono, gdyż kilka osób pracowało w niepełnym wymiarze czasu pracy (1/2 etatu) i trudno było ustalić godziny spotkań. Dlatego też konkretne sprawy omawiane były odrębnie z poszczególnymi członkami zespołu jako wymiana danych i ocen. W ten sposób był opracowany indywidualny program terapeutyczny dla każdego dziecka. Zdaniem powoda nie istniał wymóg, aby praca zespołu odbywała się w formie wspólnych posiedzeń, a przy tym byłaby to strata czasu. Bardziej przydatna była forma konsultacji i przekazywania danych oraz ich ujęcia w indywidualnych programach terapeutycznych. Wobec przyjętej formy pracy zespołu polegającej na indywidualnych konsultacjach i milczącej akceptacji tej formy przez zarząd, brak było zasadności informowania zarządu o pracach zespołu. Sąd Pracy uznając zasadność powództwa w części dotyczącej nagrody z zakładowego funduszu nagród za 1996 r., na podstawie § 8 pkt 3 regulaminu obowiązującego u strony pozwanej zasądził na rzecz powoda należną kwotę z odsetkami od daty wymagalności, tj. daty wypłaty nagród członkom kierownictwa.