Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

TEMATY:
TEMATY:

Wyrok SN z dnia 4 października 2022 r., sygn. II PSKP 115/21

Oświadczenie o wypowiedzeniu osiąga swój cel zarówno wtedy, gdy spełnia warunki brzegowe stawiane tej czynności (forma pisemna, wskazanie przyczyny wypowiedzenia, jego terminu, etc.) jak i wtedy, gdy jest obarczone wadą, bowiem każde wypowiedzenie umowy o pracę korzysta z domniemania zgodności z prawem. Jednak w tym ostatnim wypadku konieczne jest, aby spośród szeregu wymogów oświadczenie woli uzewnętrzniało co najmniej jedną cechę pozwalającą na przyjęcie działań podjętych w celu jednostronnej zmiany sytuacji pracownika. Dopiero ustalenie zakresu znaczeniowego przekazanych pracownikowi treści pozwala na jego identyfikację i zaszeregowanie do oświadczeń woli o wypowiedzeniu umowy. W przeciwnym wypadku, gdy oświadczenie nie nosi cech wypowiedzenia umowy, nie może wywołać jednostronnie zamierzonych skutków.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

Prezes SN Piotr Prusinowski (przewodniczący) ‎

SSN Bohdan Bieniek (sprawozdawca) 

‎SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z powództwa A. W. ‎przeciwko Instytutowi Transportu Samochodowego w W. ‎o ustalenie stosunku pracy, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 4 października 2022 r., ‎skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie ‎z dnia 11 grudnia 2019 r., sygn. akt VII Pa 73/19, VII Pz 41/19,

1. oddala skargę kasacyjną,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2019 r., ustalił, że między powodem A. W., a pozwanym Instytutem Transportu Samochodowego w W. istniał stosunek pracy od 1 stycznia 2014 r. do 10 marca 2014 r., a powód był zatrudniony w tym okresie w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku adiunkta, za wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 7.462,00 zł. W pozostałym zakresie Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo.

close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00