Wyrok SN z dnia 24 lutego 1998 r. sygn. I PKN 539/97

Roszczenie o przywrócenie do pracy można ocenić jako nieuzasadnione (art. 8 KP w związku z art. 477¹ § 2 KPC), jeżeli zachowanie się pracownika było naganne w takim stopniu, że jego powrót do pracy mógłby wywołać zgorszenie innych zatrudnionych, a naruszenie przez pracodawcę przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia nie było poważne.

Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Andrzej Kijowski, Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 1998 r. sprawy z powództwa Krzysztofa Ż. przeciwko [...] Spółce Węglowej Spółka Akcyjna w T. - Kopalni Węgla Kamiennego „Z.” w L. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 18 czerwca 1997 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Krzysztof Ż. domagał się przywrócenia do pracy w Kopalni Węgla Kamiennego „Z.” w L. Strona pozwana - [...] Spółka Węglowa SA Kopalnia Węgla Kamiennego „Z.” w L. wniosła o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Tychach wyrokiem z 6 lutego 1997 r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3249,25 zł oraz oddalił powództwo „w części dotyczącej przywrócenia do pracy”. Sąd ten ustalił, że powód zatrudniony był u strony pozwanej od 27 lipca 1992 r. Pismem z 11 października 1996 r. strona pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę na podstawie art. 52 § 2 KP z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Wcześniej, tzn. 4 października 1996 r., pozwana zawiadomiła zarząd zakładowej organizacji związkowej WZZ „Sierpień 80” o zamiarze rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych - opuszczenia dwóch dni pracy, tj. 26 i 27 września 1996 r. Organizacja związkowa w ustawowym terminie 3 dni (art. 52 § 3 KP) nie zajęła stanowiska. Powód został zwolniony przez pozwaną od obowiązku świadczenia pracy na podstawie art. 31 pkt 3 ustawy o związkach zawodowych, poczynając od 20 maja 1996 r. do końca kadencji Komisji Zakładowej. Następnie pozwana zwróciła się 20 sierpnia 1996 r. do Komisji Krajowej WZZ „Sierpień 80” o przeanalizowanie możliwości korzystania przez powoda i jeszcze innego pracownika (Piotra K.) „z formy urlopu bezpłatnego” dla realizacji funkcji związkowych poza zakładem pracy. Nie otrzymała odpowiedzi na to wystąpienie od Komisji Krajowej, a jedynie Piotr K. zawiadomił pracodawcę 9 września 1996 r., że on i powód do końca kadencji będą korzystali ze zwolnienia od obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Pracodawca zawiadomił Komisję pismem z 18 września 1996 r., że nie może dalej udzielać powodowi i Piotrowi K. zwolnienia od wykonywania pracy i że winni oni przystąpić do wykonywania pracy. Sekretarz Komisji Krajowej WZZ „Sierpień 80” zawiadomił stronę pozwaną pismem z 28 października 1994 r. o tym, że powód wszedł w skład Krajowej Komisji Rewizyjnej. Od grudnia 1994 r. do grudnia 1995 r. Komisja Krajowa pięciokrotnie zwracała się do pozwanej o oddelegowanie powoda na posiedzenia Krajowej Komisji Rewizyjnej. Pracodawca zwrócił się 15 października 1996 r. do Komisji Krajowej o potwierdzenie i udokumentowanie, iż powód z wyboru jest członkiem Krajowej Komisji Rewizyjnej oraz zajęcie stanowiska w przedmiocie rozwiązania z nim umowy o pracę. Komisja Krajowa pismem z 17 października 1996 r. zawiadomiła pozwaną, że nie wyraża zgody na rozwiązanie z powodem umowy o pracę. Począwszy od 19 maja 1995 r. powód praktycznie nie świadczył pracy na rzecz pozwanej, korzystał z doraźnych oddelegowań do pracy związkowej, a od 20 maja 1996 r. był stale oddelegowany do tej pracy, aż do „cofnięcia” oddelegowania, tj. do 5 września 1996 r. Następnie powód korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Dnia 26 września 1996 r. powód zwrócił się do swego przełożonego - sztygara oddziałowego o udzielenie mu dwóch dni (26 i 27 września) urlopu bezpłatnego. Sztygar wyraził zgodę i poinformował powoda, że urlopu udziela dyrektor. Mimo, że powodowi nie udzielił urlopu ani dyrektor ani jego zastępca, powód nie przystąpił do pracy, ani w tych dniach, ani w następnych aż do rozwiązania umowy o pracę (czyli do 11 października 1996 r.). Dyrektor pozwanej przebywał w dniach 23-27 września 1996 r. na szkoleniu w Ustroniu. Dnia 26 września około 6 telefonował do niego Piotr K. z prośbą o udzielenie powodowi urlopu bezpłatnego. Dyrektor poinformował go, że powinien napisać wniosek i poprosił telefonicznie zastępcę dyrektora do spraw ekonomicznych o udzielenie powodowi urlopu, o ile złoży on wniosek. Dnia 27 września około godziny 14-15 dyrektor powiadomił ponownie Piotra K., że jeżeli powód złoży pisemny wniosek o udzielenie urlopu „wstecz”, być może rozpozna go pozytywnie. Powód takiego wniosku nie złożył. Od 20 do 25 września oraz od 30 września do 11 października 1996 r. powód korzystał ze zwolnienia lekarskiego. W 1996 r. istniał konflikt między pozwaną a organizacją związkową „Sierpień 80”.