Wyrok NSA z dnia 16 listopada 2018 r., sygn. I OSK 2082/18

Pozostawanie bez pracy nie stanowi okoliczności szczególnej w rozumieniu art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jeżeli ubezpieczony nie podejmuje żadnych działań w celu znalezienia pracy, choćby działania te zakończyły się niepowodzeniem.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Olga Żurawska - Matusiak Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski Protokolant sekretarz sądowy Anna Stachnik po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt II SA/Wa 1139/17 w sprawie ze skargi M. B. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 lutego 2018 r., sygn. akt II SA/Wa 1139/17 oddalił skargę M. B. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyjął następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia [...] czerwca 2017 r. utrzymał w mocy swoja poprzedzająca decyzję z dnia [...] maja 2017 r. o odmowie przyznania M. B. renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku. W decyzji organ wskazał na przepisy art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz art. 83 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887, ze zm.). Wydanie odmownych rozstrzygnięć, organ uzasadniał brakiem istnienia przesłanki szczególnych okoliczności, na skutek których zainteresowany nie nabył uprawnień do świadczenia w trybie zwykłym oraz brakiem wykazania przez zainteresowanego, aby niespełnienie warunków do świadczenia w trybie zwykłym spowodowane było okolicznościami, na które nie miał wpływu. Prezes ZUS wskazał, że pierwsze zatrudnienie objęte ubezpieczeniem społecznym M. B. podjął w dniu 1 kwietnia1991 r. mając wówczas 45 lat. Na przestrzeni 71 lat życia, na podstawie przedłożonych dowodów, organ rentowy przyjął za udowodnione tylko 13 lat, 1 miesiąc i 15 dni łącznych okresów ubezpieczenia. Natomiast w ocenianym do uprawnień 10-leciu przed dniem powstania niezdolności do pracy, zamiast 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych - wymaganych do przyznania świadczenia w trybie zwykłym - udokumentowano jedynie 2 lata, 6 miesięcy i 18 dni okresów składkowych. Zdaniem organu, dotychczasowy okres ubezpieczenia nie jest adekwatny do wieku zainteresowanego. W okresie od 18 lutego 2002 r. do 31 lipca 2009 r., przez ponad 7 lat nie został udowodniony jakikolwiek okres zatrudnienia poparty opłacaniem składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, co spowodowało brak uprawnień do świadczenia w trybie zwykłym. W wykazanej wyżej przerwie nie była wobec wnioskodawcy orzeczona przez lekarza orzecznika ZUS całkowita niezdolność do pracy. Częściowa niezdolność do pracy została ustalona orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia [...] lutego 2017 r. dopiero od dnia 20 października 2011 r. Nie istniały zatem przeciwwskazania do kontynuowania ubezpieczenia, w celu uzyskania w przyszłości uprawnień do świadczenia na zasadach ogólnych.