Wyrok NSA z dnia 29 września 2017 r., sygn. I FSK 389/16

1. Jeżeli z ewidencji podatnika, jego wyjaśnień i innych zebranych w sprawie dowodów nie wynika jakie okoliczności doprowadziły do stwierdzonego braku magazynowego towarów, organ podatkowy może domniemywać, że podatnik ten dokonał dalszej sprzedaży tych towarów osobom trzecim i określić - na podstawie art. 23 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) podstawę opodatkowania sprzedaży rzeczonych towarów dla celów VAT, w zależności od okoliczności faktycznych jakie są mu znane, według zasad określonych w art. 23 § 3 O.p., przestrzegając jednocześnie zasady proporcjonalności, zapewniającej określenie tej podstawy w sposób najbardziej zbliżony do rzeczywistości.

2. W przypadku, gdy w okolicznościach sprawy stwierdzono określony brak towarów za okres obejmujący kilka miesięcy rozliczeniowych i brak jest jakichkolwiek informacji odnośnie tego, w których z tych miesięcy doszło do faktycznej dostawy/dostaw tychże towarów, organ podatkowy - na podstawie znanych mu wiarygodnych okoliczności - ma prawo do zastosowania proporcjonalnej metody oszacowania podstawy opodatkowania VAT za poszczególne okresy rozliczeniowe, z logicznie przedstawionym uzasadnianiem dokonanego przyporządkowania sprzedaży niezaewidencjonowanej do poszczególnych okresów rozliczeniowych.

Teza urzędowa

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia WSA del. Agnieszka Jakimowicz, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 29 września 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 3 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 873/15 w sprawie ze skarg M.W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie) z dnia 8 lipca 2015 r. nr [...], [...], [...], [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń, luty, marzec, wrzesień 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.