Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2010 r., sygn. II FSK 1035/09

Prawidłowe wskazanie podstaw kasacyjnych wymienionych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 u.p.p.s.a. polega na określeniu przez autora skargi kasacyjnej konkretnych przepisów prawa materialnego ze wskazaniem czy sąd pierwszej instancji dopuścił się ich naruszenia przez niewłaściwe zastosowanie lub błędną wykładnię, lub norm postępowania wraz z uzasadnieniem, że uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy. Poprawnie sporządzona skarga kasacyjna powinna również zawierać uzasadnienie podniesionych w jej treści zarzutów, co z kolei wynika z art. 176 u.p.p.s.a. określającego podstawy konstrukcyjne skargi kasacyjnej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, WSA del. Jolanta Sokołowska, Protokolant: Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 30 grudnia 2008 r. sygn. akt I SA/Ke 332/08 w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 9 lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 2700 (dwa tysiące osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 grudnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w sprawie o sygnaturze akt I SA/Ke 332/08, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej u.p.p.s.a., oddalił skargę A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 9 lipca 2008 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 rok. Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynikało, że decyzją z dnia 9 lipca 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 3 lipca 2007r. w sprawie określenia A. S. zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003r. w kwocie 158.426,00 zł liczonego od podstawy opodatkowania w wysokości 429.573,00 złotych. W roku podatkowym 2003 A. S. prowadził działalność gospodarczą w dwóch punktach handlowych w K., w zakresie handlu hurtowego telefonami komórkowymi i akcesoriami komórkowymi oraz handlu detalicznego odzieżą, telefonami komórkowymi i akcesoriami komórkowymi. Opodatkowany był na zasadach ogólnych i dla celów ewidencyjnych prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów. W dniu 29 kwietnia 2004r. podatnik złożył do Urzędu Skarbowego zeznanie PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu za 2003 rok, w którym wykazał przychody z działalności gospodarczej w kwocie 17.150.510,58 zł koszty uzyskania przychodów w wysokości 17.020.885,14 zł i dochód 129.625,44 zł Ponieważ podatnik odliczył składki na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 1.395,56 zł, należny podatek dochodowy wyniósł 36.402,50 zł. Uwzględniając wpłacone zaliczki, wykazał on w zeznaniu nadpłatę w wysokości 4.365,60 zł. W wyniku kontroli oraz analizy dokumentacji dotyczącej działalności gospodarczej prowadzonej przez A. S. organ podatkowy stwierdził jednak, że prowadzona przez podatnika podatkowa księga przychodów i rozchodów za 2003r. jest nierzetelna w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów. Różnica pomiędzy dochodem ustalonym podczas postępowania kontrolnego a dochodem wykazanym przez podatnika powstała w wyniku nie wykazania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2003r. całości uzyskanych przychodów i kosztów uzyskania przychodów. Według ustaleń organu podatkowego przychody za 2003r. wyniosły 17.539.429,77zł, tj. były wyższe od zaewidencjonowanych o 388.919,19 zł., natomiast koszty uzyskania przychodów ustalono na kwotę 17.104.745,13 zł, tj. wyższą od zaewidencjonowanej o 83.859,99 zł. Ponadto po przeprowadzeniu analizy, do której wykorzystano faktury zakupu i sprzedaży oraz wydruki z kas fiskalnych (paragony) za 2003r., a także spisy remanentowe na dzień 31.12.2002r. i na dzień 31.12.2003r. oraz protokoły za 2003r. dotyczące zniszczeń telefonów komórkowych, kart prepaidowych i odzieży stwierdzono niedobór po stronie sprzedaży: telefonów komórkowych - 964 sztuk, odzieży i galanterii - 208 sztuk, kart prepaidowych - 4938 sztuk, a po stronie zakupu odzieży i galanterii - 695 sztuk. Na podstawie zeznań podatnika ustalono, że w 2003 roku dokonywał on także zakupu od K. S. kart prepaidowych i sprzedaży tych kart, których nie ewidencjonował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W związku z powyższym organ podatkowy pominął podatkową księgę przychodów i rozchodów za rok 2003 jako dowód w postępowaniu podatkowym i ustalił dochód w drodze oszacowania. Przychód z działalności gospodarczej podatnika ustalono w wysokości 17.539.429,77 zł,, zaś koszty uzyskania przychodów w wysokości 18.026.214,84 zł,. i na tej podstawie Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. decyzją Nr [...] z dnia 3.07.2007r. określił A. S. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003r. w kwocie. 158.426,00 zł, tj. w kwocie wyższej od zeznanej o 122.023,50 zł. Dyrektor Izby Skarbowej w K. w wyniku rozpoznania odwołania utrzymał w mocy decyzję organu podatkowego pierwszej instancji podzielając argumentacje tam zawartą.