Wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. II FSK 2852/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Grażyna Nasierowska (sprawozdawca), Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 456/11 w sprawie ze skargi J. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 18 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. R. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 2700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 1 lipca 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 456/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę J. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. wydaną w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynikało, że w toku prowadzonego postępowania podatkowego organ I instancji ustalił, że prowadzona przez skarżącego podatkowa księga przychodów i rozchodów jest nierzetelna m.in. w zakresie przychodów ze sprzedaży betonu za okres od 1 kwietnia do 31 grudnia 2006 r. i w tej części nie uznał księgi za dowód w prowadzonym postępowaniu. Organ I instancji oszacował przychód ze sprzedaży betonu z uwzględnieniem metody kosztowej (art. 23 § 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej). Oszacowany przychód ze sprzedaży 8.685,37 m³ betonu wyniósł 1.636.846,56 zł, tj. o 265.762,71 zł więcej, niż sprzedana mieszanka betonowa (w łącznej ilości 7.275,20 m³). W związku z powyższym, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w G. decyzją z 8 lipca 2007r. określił skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r., w kwocie 130.770 zł.

W odwołaniu od powyższej decyzji Skarżący zakwestionował ustalenia dotyczące przychodów ze sprzedaży betonu, z uwagi na przyjęcie przez organ za podstawę rozliczeń, receptur mieszanki betonowej wykonanych przez firmę B. W związku z czym organ bezpodstawnie przyjął, że firma skarżącego do wyprodukowania sprzedanego w 2006 r. betonu w ilości 7.275,200 m³ potrzebowała jedynie 1.749,500 ton cementu, tymczasem w księdze podatkowej zaewidencjonowano jego zakup w ilości zakup 2.128,770 ton. Zdaniem skarżącego, po uwzględnieniu zużycia cementu na potrzeby prac prowadzonych w nadleśnictwach i zużytych do płukania węzła betoniarskiego, nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że powstała nadwyżka cementu w ilości 334,991 ton. Skarżący podniósł również, że przyjęta przez organ podatkowy teza zakładająca, że receptury z firmy B. są wiążące dla producenta betonu towarowego a skład mieszanki betonowej, co do wartości użytego cementu dla poszczególnych klas betonu, jest zawsze taki sam - jest błędna. Skarżący zaznaczył, że dopiero w wyniku uwzględnienia wyższych ilości cementu w mieszance betonowej, dla poszczególnych klas betonu, uzyskano zadowalające efekty i podjęto decyzję o stosowaniu wyższych, niż wynikało to z receptur laboratorium B., norm zawartości cementu w mieszance betonowej. Ponadto wskazał, że rok 2006 był rokiem rozpoczęcia produkcji betonu, zatem brak doświadczenia i obawa o ewentualne roszczenia odszkodowawcze spowodowała przyjęcie receptur o wyższych parametrach. Podniósł ponadto, że oprócz receptur firmy G. oraz laboratorium B. dysponował także recepturami przygotowanymi przez firmę L., w których zawartość poszczególnych składników mieszanki betonowej dla tej samej klasy betonu znacznie się różni. Podkreślił, że brak popiołu w konkretnej recepturze nie oznacza, że nie może on być dodany do składu mieszanki.