Wyrok NSA z dnia 26 stycznia 2017 r., sygn. II FSK 3851/14

Urząd skarbowy może uśrednić marżę dla wszystkich sprzedawanych towarów, jeżeli podatnik przyznał się do narzutów o dużej rozpiętości, a na paragonach i fakturach stosował ogólne nazwy towarów.

Gazeta Prawna nr 20/2017

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), Sędzia NSA Andrzej Jagiełło, Protokolant Dorota Rembiejewska, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 4 września 2014 r. sygn. akt I SA/Go 406/14 w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 28 kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

I.1. Wyrokiem z dnia 4 września 2014 r., sygn. akt I SA/Go 406/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę A.B. (dalej jako Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 28 kwietnia 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r.

I.2. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w D. przeprowadził kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r., w wyniku której ujawniono nieprawidłowości, które legły u podstaw wszczęcia przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego, zakończonego decyzją z 20 stycznia 2014r. określającą Skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. Skarżący w badanym okresie prowadził działalność gospodarczą, której przedmiotem była sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. W okresie objętym kontrolą posiadał zainstalowane dwie kasy fiskalne, co do których nie przedłożył w toku prowadzonych czynności książek serwisowych. Strona przedstawiła spis z natury sporządzony na dzień 31 grudnia 2007 r., którym zostały objęte towary handlowe na łączną kwotę: 326.011,30 zł. Nie przedłożyła natomiast spisu z natury na początek 2007 r. tj. inwentaryzacji za rok 2006 i poinformowała między innymi, że inwentaryzacja za 2006r. została spalona wraz z dokumentacją za ten rok podatkowy i nie jest w stanie jej odtworzyć, bowiem nie posiada już żadnych dokumentów z tego okresu. Organ ustalił na podstawie zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2007r., że wartość spisu z natury na początek 2007 r. wyniosła 310.605,57 zł. Organ stwierdził, że wysokość wykazywanego przez stronę przychodu z tytułu sprzedawanych części i akcesoriów do pojazdów samochodowych budzi wątpliwości. Zwrócił uwagę na zarówno zarobkowy charakter prowadzonej działalności gospodarczej, jak też publikację Głównego Urzędu Statystycznego Departamentu Handlu i Usług "Rynek wewnętrzny w 2010r.", według której średnia marża zrealizowana przez jednostki handlowe w latach 2007 - 2009 kształtowała się w przedziale 17,3% - 17,9%. Najwyższe marże wyrażone w procentach pozyskiwane były przez przedsiębiorstwa handlu detalicznego. Z publikacji GUS wynikało także, że średnia marża w sprzedaży hurtowej i detalicznej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli w 2007 r. wynosiła 21,7%. Również z danych wynikało, że w 2007 r. średnie wydatki na utrzymanie rodziny wynosiły rocznie 27724,80 zł. Zaznaczył, że kwota ta kilkukrotnie przewyższała dochód wykazany przez Skarżącego w zeznaniu PIT-36 za 2007 r. W toku postępowania organ stwierdził, że wykazanie przez Skarżącego w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2007 r. przychody z tytułu sprzedaży części i akcesoriów do pojazdów samochodowych z zastosowaniem średniego narzutu wynoszącego; 1,94%, mimo że według jego zeznań z 22 lutego 2013r. wynosił on w granicach 10% a 35%, zaś według zeznań z 19 kwietnia 2013r. 20% - świadczy o nieujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2007r. wszystkich przychodów ze sprzedaży mającej miejsce w ww. okresie. Okoliczności te świadczą o nierzetelności zapisów zawartych w prowadzonej przez stronę podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2007 r. Organ wskazał także, że w trakcie postępowania kontrolnego przeprowadzono u strony badanie podatkowej księgi przychodów i rozchodów za 2007r. uznając, m.in. że za ww. okres w zakresie przychodów prowadzona była ona w sposób nierzetelny, czyli nie odzwierciedla stanu rzeczywistego, o którym mowa w art.193 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.; dalej: O.p.) i tym samym nie uznano jej za dowód w prowadzonym postępowaniu podatkowym w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. w zakresie niezaewidencjonowanych przychodów z tytułu sprzedaży części i akcesoriów do pojazdów samochodowych. Ponadto organ w oparciu o dane pozyskane z oświadczeń przedsiębiorców ustalił, że na terenie powiatu s. średnia arytmetyczna narzutu wynosiła 22,21% zaś średnia ważona - 20%. Z kolei, informacje otrzymane od Naczelników Urzędów Skarbowych i Dyrektorów Urzędów Kontroli Skarbowej w całej Polsce wskazywały na jeszcze wyższe marże stosowane przez podmioty kontrolowane przy sprzedaży (nawet 40,42%). Organ wskazał, że wysokość stosowanego w 2007 r. przez stronę narzutu przy sprzedaży nowych części i akcesoriów samochodowych wynosiła 20 %, a podstawą tego ustalenia są prócz ww. informacji - głównie zeznania strony oraz zebrane w toku niniejszego postępowania podatkowego informacje od podmiotów, które na terenie powiatu s. w przedmiotowym okresie prowadziły działalność w takim samym zakresie. Organ zastosował metodę indywidualną polegającą na oszacowaniu przychodów w ten sposób, że wartość sprzedanych przez Skarżącego towarów handlowych w cenach nabycia, tj. w kwocie 1.276.383,54 zł, podwyższono o wskaźnik narzutu wynoszący 20%, tj. o średnią ważoną narzutu na terenie powiatu s. Tak oszacowany przychód z tytułu sprzedaży części i akcesoriów samochodowych za 2007 r. wyniósł 1.531.660,25 zł. Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z 28 kwietnia 2014r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.