Wyrok NSA z dnia 30 listopada 2012 r., sygn. I FSK 112/12

Przepis art. 23 Ordynacji podatkowej, który zawiera reguły określania podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, jest przepisem prawa procesowego, a nie materialnego. Przepis ten określa postępowanie organu podatkowego w enumeratywnie wymienionych w § 1 stanach faktycznych, nie nakłada natomiast na podatnika obowiązków ani nie przyznaje mu uprawnień, które należą do sfery materialnoprawnej. Powyższe uchybienie w redakcji środka odwoławczego, pomimo jego sformalizowania, nie rzutuje na konieczność merytorycznego ustosunkowania się do tego zarzutu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 3 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Op 279/11 w sprawie ze skargi A. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 28 kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiące luty, kwiecień, czerwiec 2003 r. oraz określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia za miesiące od sierpnia do grudnia 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w O. kwotę 2400 zł (słownie: dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Op 279/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę A. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 28 kwietnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za miesiące luty, kwiecień, czerwiec 2003 r. oraz określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia za miesiące od sierpnia do grudnia 2003 r.

Przyjęty przez organy skarbowe za podstawę rozstrzygnięcia i aprobowany przez sąd I instancji stan faktyczny zawierał się w ustaleniu, że podatnik prowadząc działalność gospodarczą w formie Kancelarii Adwokackiej nie zaewidencjonował w ewidencji sprzedaży i nie wykazał w deklaracjach VAT-7 obrotu za poszczególne miesiące 2003 r. z tytułu sprzedaży usług prawniczych na rzecz 11 osób fizycznych. Skutkiem takiego ustalenia księgi podatkowe w części dotyczącej obrotu zostały uznane za nierzetelne i jako takie nie mogły stanowić dowodu w postępowaniu podatkowym stosownie do art. 193 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2012, poz. 749, ze zm. dalej jako "O.p.") Wobec powyższego dokonano oszacowania tego obrotu, po uprzednim wyodrębnieniu kategorii poszczególnych niezaewidencjonowanych spraw, z podziałem na sprawy cywilne, karne i z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego, a nadto z uwzględnieniem instancji, w których te sprawy były prowadzone. Stosując dopuszczoną przepisem art. 23 § 4 O.p. szczególną metodę szacowania, po uprzednim wykluczeniu metod wymienionych w art. 23 § 3 O.p., organ odwoławczy uznał ją za najbardziej adekwatną do stanu faktycznego sprawy i specyfiki działalności podatnika i oszacował niezaewidencjonowany obrót na podstawie rzeczywiście uzyskiwanego przez skarżącego wynagrodzenia, co dotyczyło spraw karnych prowadzonych w I instancji przed Sądem Rejonowym i Okręgowym, natomiast w przypadku spraw cywilnych i rodzinnych na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348), przyjmując stawki minimalne i stosując zasady określone w tym rozporządzeniu.