Wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. II FSK 1089/10

Fakt nierzetelnego ewidencjonowania przychodów ze sprzedaży kosmetyków oraz przychodów z usług fryzjerskich świadczy o nierzetelności podatkowej księgi przychodów i rozchodów za okres roku 2003. Zasadne było zatem zastosowanie art. 23 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA (del.) Teresa Porczyńska, Protokolant Aleksandra Brach, po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 1208/09 w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 22 maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie straty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. M. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1.800 (słownie: tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 grudnia 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt III SA/Wa 1208/09, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) dalej u.p.p.s.a., oddalił skargę M.M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 22 maja 2009 roku w przedmiocie straty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 roku. Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynikało, że skarżący prowadził w 2003 r. działalność gospodarczą M. oraz był wspólnikiem spółki cywilnej, prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą K. s.c. Przedmiotem działalności firmy M. było świadczenie usług kosmetycznych, solarium, sprzedaż kosmetyków pochodzenia krajowego i zagranicznego. Natomiast K. s. c.. zajmowała się produkcją części zamiennych do urządzeń technicznych, handlem hurtowym i detalicznym artykułami pochodzenia krajowego i zagranicznego oraz wyrobami hutniczymi. W zeznaniu o dochodach osiągniętych w 2003 r., PIT-36, skarżący wykazał stratę w wysokości 46.472,74 zł z M. i dochód w kwocie 820,86 zł z tytułu udziału w K. s.c. Kontrola podatkowa przeprowadzona w K. s.c. stwierdziła szereg nieprawidłowości w prowadzonej dokumentacji podatkowej, polegających na zawyżeniu kosztów uzyskania przychodów o kwotę 395,13 zł, niezaewidencjonowaniu przychodu ze sprzedaży artykułów firmy D., zakupionych za kwotę 364,52 zł oraz ewidencjonowanie wydatków na zakup paliwa, na podstawie dokumentów, które nie potwierdzały faktycznie dokonanych operacji gospodarczych, zgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem. Na podstawie dokonanych ustaleń organ podatkowy I instancji uznał, że podatkowa księga przychodów i rozchodów K. s.c. za okres od 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2003 r. prowadzona była nierzetelnie w zakresie przychodów i wadliwie, w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Organ więc stosownie do art. 193 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60 ze zmianami), nie uznał jej za dowód w postępowaniu podatkowym. W wyniku kontroli przeprowadzonej w M. organ stwierdził niezaewidencjonowanie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów faktury VAT nr 708/03 z dnia 3 października 2003 r., dokumentującej zakup kosmetyków do opalania na kwotę 342,00 zł netto. Ponadto stwierdzono nierzetelne ewidencjonowanie przychodów ze sprzedaży kosmetyków do opalania oraz przychodów z wykonanych usług fryzjerskich z użyciem farb, co świadczyło o tym, że zapisy dokonywane przez skarżącego w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w 2003 r. nie odzwierciedlają stanu rzeczywistego. Uwzględniając powyższe nieprawidłowości Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. uznał księgi podatkowe M. zarówno w części dotyczącej przychodów jak i kosztów za nierzetelne. Decyzją natomiast z dnia 20 lutego 2009 r. określił skarżącemu stratę z działalności gospodarczej prowadzonej w 2003 r. w kwocie 2.447,75 zł. w miejsce straty wykazanej w kwocie 46.472,74 zł. Określenia tej straty dokonano w drodze oszacowania, w związku z art. 23 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Decyzją z dnia 22 maja 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wyjaśnił, iż w jego ocenie organ podatkowy I instancji udowodnił, że księgi podatkowe K. s.c. prowadzone były w 2003 r. nierzetelnie w części dotyczącej przychodów oraz wadliwie w części dotyczącej kosztów. Natomiast księgi podatkowe M. prowadzone były nierzetelnie zarówno w części przychodów jak i kosztów. W M. dokonano ilościowego rozliczenia zużycia i sprzedaży farb do włosów oraz kremów do opalania, z uwzględnieniem remanentów początkowego i końcowego. Organ podatkowy odstąpił od metod szacowania określonych w art. 23 § 3 Ordynacji podatkowej, gdyż żadna z metod wymienionych w tym przepisie nie zapewniała określenia podstawy opodatkowania w wysokości najbardziej zbliżonej do rzeczywistej. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji przedstawił wyczerpującą argumentację odstąpienia od metod szacowania określonych w tym przepisie. Przyjęta przez organ podatkowy metoda szacowania, to jest rozliczenie zużycia i sprzedaży farb do włosów oraz kremów do opalania, spełnia, w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, dyrektywę określenia podstawy opodatkowania w wysokości najbardziej zbliżonej do rzeczywistej podstawy opodatkowania, co jest zgodne z art. 23 § 5 Ordynacji podatkowej.