Wyrok NSA z dnia 26 sierpnia 2010 r., sygn. II FSK 671/09

Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towaru, u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar i zużyć go w działalności gospodarczej aby wydatek ten mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Stefan Babiarz, WSA del. Jadwiga Danuta Mróz, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 listopada 2008 r. sygn. akt VIII SA/Wa 323/08 w sprawie ze skargi I. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 15 maja 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 26 listopada 2008 r., VIII SA/Wa 323/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę I. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 15 maja 2008 r., utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z 29 stycznia 2008 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r.

2. Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym, przyjętym przez sąd pierwszej instancji stanie faktycznym: naczelnik urzędu skarbowego określił skarżącemu, deklarującemu w zeznaniu podatkowym podatek należny w kwocie 864 zł, zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 50.539 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania dyrektor izby skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji i wskazał, iż skarżący prowadził w 2006 r. działalność gospodarczą pod nazwą T., której przedmiotem było świadczenie usług transportowych. Skarżący zawyżył koszty uzyskania przychodów o 156.995 zł. Bezpodstawnie ewidencjonował bowiem w księgach podatkowych poszczególne kwoty wynikające z faktur, które nie odzwierciedlały rzeczywistości (obrotu paliwami). Sporne faktury wystawione zostały przy tym przez podmioty nieistniejące. Skarżący naruszył tym samym art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.). Z tej przyczyny organy uznały za nierzetelną prowadzoną przez skarżącego podatkową księgę przychodów i rozchodów. Nie uznały jej nadto za dowód w sprawie, w części dotyczącej stwierdzonych nieprawidłowości.