Wyrok NSA z dnia 27 marca 2014 r., sygn. II FSK 1006/12

Podatnik, który otrzymał od dostawcy dokument wskazujący na fikcyjność transakcji, nie odliczy poniesionych wydatków, niezależnie od tego, czy wiedział o oszustwie.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Dumas, Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Grażyna Nasierowska, Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej N. D.-S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 15 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1138/11 w sprawie ze skargi N. D.-S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 29 czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od N. D.-S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi kwotę 2.400 (słownie: dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 15 grudnia 2011 r., I SA/Łd 1138/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę N. D.- S. (dalej jako: "skarżąca", "podatnik") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 29 czerwca 2011 r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r.

2. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym: zaskarżoną decyzją z 29 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z 15 lutego 2011 r. w sprawie określenia skarżącej zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2005.

W trakcie kontroli podatkowej stwierdzono, że podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej - m.in. do kosztów uzyskania przychodów badanego roku podatkowego nieprawidłowo zaliczył należności wynikające z faktur VAT, wystawionych przez spółkę R., dotyczących nabycia oleju napędowego. Organ pierwszej instancji ocenił, że powyższe faktury, wystawione przez spółkę nie dokumentują rzeczywistych transakcji gospodarczych (nie zostały dokonane między podmiotami wskazanymi na fakturach), a tym samym nie mogą stanowić dowodów księgowych stanowiących podstawę do zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Powyższą ocenę zaaprobował organ odwoławczy.