Wyrok NSA z dnia 25 listopada 2003 r., sygn. II SA/Wr 2355/01

1. Artykuł 41 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ nie wprowadza przesłanek, od których spełnienia przepis prawa uzależnia przyznanie w sprawie statusu "zainteresowanego". Nie oznacza to jednak wyłączenia obowiązku badania czy wniosek o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu pochodzi od podmiotu zainteresowanego w sprawie, na rzecz którego zostanie wydana decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

2. Ustawodawca także w kodeksie postępowania administracyjnego nie zdefiniował kogo uznają za "zainteresowanego", czyli osobę na wniosek której kompetentny organ wszczyna postępowanie administracyjne, w przedmiocie lokalizacji inwestycji.

Według Słownika języka polskiego, t. III, wydanego przez PWN, Warszawa 1989 r. str. 910, frazeologicznie być zainteresowanym to "interesować się czymś ze względu na własne korzyści".

3. Artykuł 9 rozporządzenia z dnia 22 marca 1928 r. Prezydenta RP o postępowaniu administracyjnym /Dz.U. nr 36 poz. 341 ze zm./ odróżniał osobę interesowaną od strony postępowania.

4. Nie rozważenie przez organ kwestii, czy postępowanie toczyło się z wniosku osoby zainteresowanej, jak tego wymaga przepis art. 41 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, ani kto jest owym zainteresowanym /inwestor, czy może osoba prawna/ uniemożliwia Sądowi kontrolę legalności zaskarżonej decyzji administracyjnej.