Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 19 października 2023 r., sygn. II SA/Rz 945/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Paweł Zaborniak Sędziowie WSA Joanna Zdrzałka /spr./ AWSA Maria Mikolik Protokolant starszy specjalista Anna Mazurek–Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2023 r. sprawy ze skargi S. S. na decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia 7 kwietnia 2023 r. nr I-III.7721.1.9.2023 w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu zagospodarowania terenu i projektu architektoniczno – budowlanego oraz udzielenia pozwolenia na budowę - skargę oddala -

Uzasadnienie

II SA/Rz 945/23

UZASADNIENIE

Przedmiotem skargi S.S. (dalej: "skarżący") jest decyzja Wojewody Podkarpackiego z 7 kwietnia 2023 r. nr I-III.7721.1.9.2023 odmawiająca zatwierdzenia projektu budowlanego i projektu architektoniczno-budowlanego oraz udzielania pozwolenia na budowę.

W podstawie prawnej decyzji organ wskazał art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 775 ze zm. – dalej "k.p.a."),

Jak wynika z akt sprawy decyzją z 24 stycznia 2023 r. nr AR-P.6740.3.72.2022.BP Prezydent Miasta [...], po rozpoznaniu wniosku S.S., odmówił zatwierdzenia projektu zagospodarowania terenu i projektu architektoniczno - budowlanego oraz udzielenia pozwolenia na budowę inwestycji pn.: Przebudowa i nadbudowa budynku gospodarczo - garażowego, polegająca na rozbiórce części naziemnej budynku i budowie hotelowego budynku modułowego na istniejących fundamentach, działki nr [...], [...] obr. [...] w [....] przy ul. [...].

W uzasadnieniu wskazał, że inwestor nie wykazał prawa do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane.

Odwołanie od tej decyzji złożył S., zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy inwestor złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane - zgodne z prawdą i stanem faktycznym nieruchomości na której ma być realizowana inwestycja oraz art. 199 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, albowiem w stosunku do nieruchomości na której ma być prowadzona inwestycja nie jest potrzebna zgoda wszystkich współwłaścicieli, gdyż nie doszło by do rozporządzania w sposób przekraczający zakres zwykłego zarządu. Odwołujący wskazał także na błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, poprzez błędne ustalenie, że proces budowlany objęty wnioskiem będzie realizowany na częściach wspólnych czyli, że czynności inwestycyjne stanowią zakres przekraczający zwykły zarząd w sytuacji gdy w sprawie nie występuje zagadnienie dot. części wspólnych nieruchomości, bowiem inwestycja nie będzie prowadzona na częściach wspólnych, działki te nie będą w jakikolwiek sposób zabudowane; nigdy nie było takiego planu - istniejący obecnie budynek garażowy jest objęty odrębnym i samoistnym (samodzielnym) prawem własności - wraz z fundamentem, co potwierdza treść odrębnej księgi wieczystej (to w całości własność inwestora).