Naczelny Sąd Administracyjny nie może przywrócić stronie terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu I instancji, albowiem kompetencja taka przysługuje organowi odwoławczemu /art. 59 par. 2 Kpa/, którego ewentualne postanowienie o odmowie przywrócenia terminu podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W sformułowaniach "zorganizowanej" i "stanowiącej wyodrębniony organizacyjnie zakład /oddział/" art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, zawarte jest wymaganie, aby będąca przedmiotem sprzedaży część przedsiębiorstwa była u sprzedawcy zorganizowana i stanowiła wyodrębniony organizacyjnie zakład /oddział/
1. W świetle regulacji prawnej obowiązującej w 1994 r. uznanie odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych za koszt uzyskania przychodu nie było uwarunkowane przekazaniem ich na odrębny rachunek bankowy. 2. Zakupione przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą przedmioty majątkowe nietrwałe stanowiące koszt uzyskania przychodu podlegają ewidencji zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 29 września
1. Zapłacona przez spółkę kwota 90 mln st. zł na rzecz właściciela sklepu jako zwrot kosztów remontu słusznie nie została uznana za koszt uzyskania przychodu spółki w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Wspólnicy spółki cywilnej nie byli właścicielami ani najemcami tego sklepu. Sklep był własnością spółdzielni
Uzupełnienie zawarte w ust. 3 Protokołu pomiędzy Polską Rzecząpospolitą Ludową i Republiką Federalną Niemiec sporządzonego przy okazji podpisywania w dniu 18 grudnia 1972 r. w Warszawie Umowy pomiędzy obu państwami w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku /Dz.U. 1975 nr 31 poz. 163/ należy odczytywać w następujący sposób: - do art. 10 - niezależnie od
Z treści art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że decyzja określająca zobowiązanie podatkowe w innej wysokości niż wynikające z zeznania musi być wydana zawsze wtedy, kiedy zeznanie podatkowe odbiega od rzeczywistego stanu i to, bez względu na to z jakich przyczyn nastąpiła rozbieżność pomiędzy stanem rzeczywistym
Nabyte przez skarżącą Spółkę towary, w postaci sprzętu turystycznego, z przeznaczeniem ich na przekazanie na nagrody dla uczestników zawodów organizowanych przez Wojewódzką Komendę Straży Pożarnych, nie stanowiły składników majątku trwałego Spółki i tym samym ich przekazanie w drodze darowizny nie podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług, o jakim mowa w par. 47 pkt 2 lit. "c" rozporządzenia
Wystąpienie jednego wspólnika z dwuosobowej spółki cywilnej powoduje skutek prawny w postaci rozwiązania takiej spółki. Przystąpienie nowego wspólnika po tym fakcie rodzi obowiązek zgłoszenia rejestracyjnego i uzyskania nowego numeru identyfikacyjnego dla potrzeb VAT.
W 1993 r. art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ pozwalał na obniżenie podatku należnego o podatek naliczony wynikający z dokumentów odprawy celnej tylko w rozliczeniu za miesiąc, w którym podatnik dokument odprawy celnej otrzymał.
Redakcja art. 27 ust. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wskazuje, iż zastosowanie tego przepisu w części dotyczącej ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego następuje niezależnie od tego, czy wadliwe sporządzenie deklaracji nastąpiło z winy podatnika czy też nie. Zatem podatnik nie może uwolnić się od konsekwencji
Wydatki związane z używaniem prywatnego samochodu stanowią koszt uzyskania przychodu w granicach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ pod warunkiem zachowania wymogów określonych w rozporządzeniu z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35/, czyli
Przepis art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591/ odnosi się wyłącznie - podobnie jak pozostałe przepisy tej ustawy - do zasad prowadzenia rachunkowości i wskazuje, w jakim momencie i pod jakimi warunkami koszty prac rozwojowych prowadzonych przez podatnika na własne potrzeby mogą być przez niego zaliczone do wartości niematerialnych i prawnych. Niemożność
Organ podatkowy rozpoznając sprawę o umorzenie zaległości podatkowych, ma obowiązek dążyć do pogodzenia interesu społecznego ze słusznym interesem obywatela - w tym wypadku jego sytuacją ekonomiczno-gospodarczą, przy uznaniu, że art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, ustanawia prymat przesłanki pierwszej - interesu społecznego
1. Uregulowania zawarte w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/ w zakresie "innych zwolnień" niż zamieszczone w ustawie, nie zawierają w zasadzie żadnych kryteriów ani ograniczeń. Radzie gminy pozostawiono zdaniem Sądu swobodę przy określeniu tych zwolnień mając niewątpliwie na uwadze, że wpływy z tych podatków w całości stanowią dochód budżetu gminy
Wprowadzenie przez prawodawcę zasady, według której zakwestionowanie przez podatnika obliczenia i poboru podatku dokonanego przez płatnika bądź istnienia w takiej sytuacji w ogóle obowiązku podatkowego dokonać się może wyłącznie w trybie określonym w art. 175 par. 1 Kpa, oznacza, iż przewidziany w art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm
Wykonywanie usług fotograficznych, wynajmowanie sprzętu, jednorazowe wynajęcie psa do filmu na podstawie umów o dzieło zawieranych wyłącznie z osobami prawnymi i jednostkami organizacyjnymi nie mającymi osobowości prawnej oznacza, iż źródłem przychodów podatnika była działalność wykonywania osobiście /art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U
Skoro ustawodawca daje podatnikowi prawo odliczenia podatku naliczonego od nabytych /zakupionych/ towarów i usług, to podatnik nie może odliczać podatku naliczonego innych nabywców, choćby byli wspólnikami, gdyż - w rozumieniu ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ - nie wspólnicy spółki cywilnej są podatnikami podatku VAT
Skoro dzierżawca jest zobowiązany do zachowania substancji przedmiotu dzierżawy, tak aby po jej ustaniu mógł ją zwrócić w stanie nie pogorszonym poza normalnym zużyciem /art. 675 i art. 705 Kc/ oraz z uwagi na fakt, że ustawa z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./ nakłada obowiązek racjonalnego kształtowania środowiska /art. 1 cyt. ustawy
Z istoty podatku od towarów i usług /od "wartości dodanej"/ wynika, że prawo nabywcy do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko wtedy, gdy podatek naliczony został uiszczony przez zbywcę. Okoliczność, że faktury pod względem formalnym zawierały wszystkie wymagane dane, nie stanowi wystarczającej przesłanki do skorzystania z prawa odliczenia. Ryzyko wyboru niewłaściwego
Skoro na organie celnym ciążył jedynie obowiązek płatnika podatku VAT, to nie może on sobie uzurpować praw organu podatkowego tylko dlatego, że przepis art. 11 a ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, określając sposób ustalenia podatku VAT od importowanego towaru przy zaniżonej wartości celnej, przewiduje możliwość
Opłaty z tytułu użytkowania nieruchomości stanowiących własność Państwa lub gminy, aczkolwiek są ustalane w drodze decyzji administracyjnej, mają charakter cywilnoprawny i nie są objęte postanowieniami art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnieniu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych /Dz.U. nr 46 poz. 201 ze zm./.
W świetle przepisu art. 8 par. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ zarzut zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego, polegającego na zajęciu telewizora, nie jest zasadny. Z treści tego przepisu wynika, że nie uważa się za przedmioty niezbędne zobowiązanemu lub członkom jego rodziny m.in. "telewizorów do odbioru programów
Jakkolwiek przepis art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ mówi o odpowiedzialności wspólnika spółki z o.o. za jej zobowiązania z tytułu podatków, to nie powinno ulegać wątpliwości, w kontekście przepisu art. 40 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, że odpowiedzialność ta sprowadza się do odpowiedzialności za zaległości
Skoro poszczególne kwoty czystego zysku wyłączone zostały od podziału między udziałowców spółki uchwałami Zgromadzenia Wspólników, a nie w następstwie indywidualnej decyzji poszczególnych wspólników o rezygnacji z przypadającego im udziału w zysku i przeznaczeniu go na spłatę długu jednego z nich, jak to błędnie przyjmują organy podatkowe w rozpatrywanej sprawie, to brak jest jakichkolwiek podstaw
