Wyrok NSA z dnia 24 września 1998 r., sygn. SA/Sz 1896/97

Wydatki związane z używaniem prywatnego samochodu stanowią koszt uzyskania przychodu w granicach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ pod warunkiem zachowania wymogów określonych w rozporządzeniu z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35/, czyli pod warunkiem ich udokumentowania rachunkami.

Uznanie tych wydatków na podstawie dokumentów nie spełniających tych wymogów, mimo ich faktycznego poniesienia, nie jest dopuszczalne.

UZASADNIENIE

Pierwszy Urząd Skarbowy w S. decyzją z dnia 20 maja 1997 r. określił Spółce z o.o. "I." podatek dochodowy od osób prawnych za 1994 r. w kwocie 28.574 zł. Powodem wydania powyższej decyzji było zakwestionowanie wielkości kosztów uzyskania przychodów w kwocie 32.118,95 zł w stosunku do kosztów wykazanych przez Spółkę w zeznaniu ostatecznym CIT-8 za 1994 r. Według stanowiska organu podatkowego I instancji Spółka naruszyła przepisy art. 16 ust. 1 pkt 2, pkt 25, pkt 26 i pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, bowiem zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów takie wydatki jak raty leasingowe w kwocie 25.344,44 zł, rezerwy utworzone na roszczenia sporne w oparciu o złożony pozew w kwocie 1.485,88 zł, spisane w straty należności nieściągalne za wykonanie usług dla różnych odbiorców w łącznej kwocie 4.431,82 zł, oraz koszty używania samochodu prywatnego dla potrzeb działalności Spółki w trakcie wykonywania umów zlecenia w wysokości 856,81 zł.