1. Decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu należy do tych decyzji, do których stosuje się art. 155 Kpa. 2. Przepis art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, nie może być interpretowany w sposób wyłączający z postępowania jako strony właścicieli /użytkowników wieczystych/ nieruchomości objętej wnioskiem oraz
1. Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie może nawet w treści tej decyzji rozstrzygać o warunkach techniczno-budowlanych obiektów podlegających zatwierdzeniu przez organ nadzoru budowlanego i w trybie art. 34 ust. 4 i art. 35 ust
Organ odwoławczy może orzekać tylko w granicach sprawy objętej odwołaniem /zażaleniem/. Nie może natomiast orzekać w sprawie, która nie jest objęta zaskarżeniem.
Nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/ brak stanowiska organu do spraw ochrony zabytków występujący w dacie wydania tej decyzji w sytuacji, gdy pozytywne stanowisko tego organu zostało uzyskane przez inwestora po wydaniu pozwolenia na budowę.
O tym, kto jest uczestnikiem postępowania oprócz inwestora, powinny każdorazowo decydować okoliczności faktyczne sprawy /położenie obiektów na gruncie, odległości od granicy i od innych obiektów/, które wyznaczają zakres ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich.
Zgodnie z art. 47 i art. 50 Konstytucji RP każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego oraz zapewnia się nienaruszalność mieszkania. Nie mając zatem konkretnych dowodów, czy nawet uprawdopodobnienia faktu prowadzenia w lokalu mieszkalnym działalności gospodarczej zakłócającej spokój innym lokatorom, organy administracji nie mogą dokonywać kontroli, oględzin, wizji lokalnych w cudzym mieszkaniu
W myśl art. 33 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ ustalenia miejscowego planu kształtują wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności. Zestawienie tego przepisu z art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że gmina działając w ramach swoich uprawnień planistycznych uchwalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
Przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ wymagały m.in. jednoznacznego ustalenia w stosownej uchwale rady gminy granic obszaru objętego planem oraz publicznego o tym ogłoszenia /art. 12 ust. 1 w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 1/, tak aby umożliwić zainteresowanym osobom fizycznym i jednostkom organizacyjnym składanie wniosków do projektu planu
Zgoda jest cywilnoprawnym oświadczeniem woli, skuteczność odwołania zgody powinna być oceniana na podstawie norm prawa cywilnego i nie może być rozstrzygana przez administrację publiczną.
Rada gminy, rozpatrując zarzuty zgłoszone do projektu planu, nie może skutecznie powoływać się na interes ogólny /grupowy/ jako podstawowe, a tym bardziej jedyne, kryterium zasadności podejmowanych rozstrzygnięć planistycznych. Przy rozpatrzeniu zarzutów optyka patrzenia na proponowane rozwiązania powinna być wręcz odwrotna: czy w związku z realizacją choćby najsłuszniejszych celów społecznych nie
1. Jeżeli plan zagospodarowania przestrzennego nie zawiera ograniczeń w zakresie wysokości zabudowy jak też jej intensywności możliwe jest lokalizowanie na danym terenie obiektów budowlanych o wysokości przekraczającej wysokość zabudowy sąsiedniej. 2. Decyzja ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu nie rodzi praw do tego terenu. Przesądza o tym treść art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca
1. Wszelkie przepisy o charakterze ograniczającymi zwłaszcza w razie użycia sformułowań niejasnych, czy nieprecyzyjnych, winny być zaś wykładane w kierunku zawężenia, nie zaś zwiększenia skali ograniczeń. 2. Realizacja stacji paliw na określonym terenie jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, skoro przewiduje on powstawanie "obiektów obsługi systemów komunikacji". Budowa stacji
1. Sądowa kontrola zgodności z prawem zaskarżonych decyzji dotyczy wyłącznie legalności decyzji administracyjnych i nie obejmuje oceny pozostałych motywów ich podejmowania, w tym także względów słuszności lub celowości, jeżeli nie wynikają one z treści przepisów prawa materialnego mającego zastosowanie w sprawie. 2. Konstrukcja nadużycia prawa, o jakiej mowa w art. 5 Kc, nie ma bezpośredniego zastosowania
Zamontowanie drzwi bez zmiany elementów konstrukcyjnych obiektu nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, ani też dokonania zgłoszenia. W tej sytuacji brak jest podstaw do ingerencji organów administracji, a tym samym brak jest podstaw do rozpoznania sprawy w drodze postępowania administracyjnego.
Obowiązek uwzględnienia zgłoszonego zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powstaje dopiero wówczas, gdy postanowienia planu podjęte zostały w wyniku przekroczenia przez radę uprawnień określonych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./- upoważniających gminę do ustalenia przeznaczenia i zasad
Organy ochrony zabytków są nie tylko uprawnione ale i zobowiązane do oceny zamierzonego przedsięwzięcia inwestycyjnego zarówno w zakresie zgodności z przepisami szczególnymi jak i ustaleniami planu miejscowego tyle, że tylko w zakresie ochrony konserwatorskiej.
Uregulowania zawarte w art. 54-60 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./, również przed ich nowelizacją dokonaną ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U nr 80 poz. 718/ nie wykluczały udzielenia pozwolenia na użytkowanie tych inwestycji, dla których wyeliminowane zostały z obrotu prawnego decyzje
Ukształtowanie szczegółów technicznych inwestycji jak i przesądzenie o konkretnym usytuowaniu jej elementów w ramach ustalonych linii rozgraniczających, może nastąpić dopiero w decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę.
W razie śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych za granicą, uprawnienia, o których była mowa wyżej, przysługują łącznie wszystkim jego spadkobiercom lub jednemu z nich, wskazanemu przez osoby uprawnione. Oznacza to, że prawo do zaliczenia wartości pozostawionych nieruchomości jest prawem majątkowym i przechodzi na spadkobierców. Zgodnie z art. 922 par. 1 Kc do spadku należą prawa i obowiązki
1. Organ orzekający w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu nie bada celowości zamierzeń inwestycyjnych ani stanu prawnego nieruchomości, której dotyczy inwestycja, bada wyłącznie zgodność tych zamierzeń z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego. Nie do tego organu należy także zmiana planu ani wywłaszczenie nieruchomości, nie jest to także postępowanie, dotyczący
1. O przynależności zastrzeżeń wnoszonych do projektu planu do kategorii protestów lub zarzutów decyduje gmina po stwierdzeniu czy ustalenia projektu planu naruszają interes prawny podmiotu wnoszącego te zastrzeżenia. 2. Analiza przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ wskazuje, że w postępowaniu planistycznym chroniony jest interes
1. Z art. 93 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /t.j. Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543 ze zm./ wynika, że podział nieruchomości nie jest dopuszczalny, jeżeli projektowane do wydzielenia działki gruntu nie mają dostępu do drogi publicznej. Oznacza to, że każda działka musi mieć dostęp do drogi publicznej. Za dostęp do drogi publicznej uważa się, również wydzielenie drogi
1. Żeby dokonać obiektywnej oceny oddziaływania inwestycji /ferma lisów/ na środowisko, a przede wszystkim jej uciążliwości dla najbliższych zabudowań mieszkalnych należy dokładnie ustalić odległości tych zabudowań ale do granic usytuowania inwestycji. 2. Dokładne ustalenia organu co do immisji zapachów i hałasu do środowiska mogą stanowić podstawę merytorycznego orzekania w sprawie uzgodnienia inwestycji
Niwelacja terenu, wyrównanie poziomu gruntu czy też jej podwyższenia nie stanowią robót budowlanych, które podlegają regulacji ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./. Mogą natomiast być przedmiotem oceny w postępowaniu dotyczącym naruszenia stosunków wodnych.
