Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków taryfy podlegają zatwierdzeniu w drodze uchwały rady gminy. Zgodnie zaś z art. 24 ust. 5 wójt, burmistrz, prezydent miasta sprawdza czy taryfa i plan, o którym mowa w art. 21 ust. 1 zostały opracowane zgodnie z przepisami ustawy i weryfikuje koszty, o których mowa w art. 20 ust
Inwestor, który naruszył przepisy par. 29 w zw. z par. 126 ust. 1 i 3 rozporządzenia z dnia 14 grudnia 1994 r. Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140 ze zm./ winien być na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze
Art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa stanowi, że organ administracyjny stwierdza nieważność decyzji, która dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. Przesłanką tego przepisu jest więc nie tylko tożsamość sprawy rozstrzygniętej wieloma decyzjami, ale także przesłanka istnienia już - w dacie wydania kolejnego rozstrzygnięcia - decyzji ostatecznej załatwiającej tą samą sprawę co do jej
Stosownie do par. 274 ust. 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140 ze zm./, odległość garażu wielopoziomowego od innych budynków powinna odpowiadać warunkom określonym w par. 272 jak dla budynków produkcyjnych i magazynowych o obciążeniu
Żadne przepisy szczególne nie określają minimalnej odległości obiektów wysokościowych, do których zalicza się niewątpliwie inwestycja polegająca na budowie stacji bazowej na 40 metrowej wieży antenowej od sąsiednich obiektów. Wieża taka stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, nie jest natomiast budynkiem, nie spełnia bowiem
Przepis art. 49 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ jest rozwiązaniem alternatywnym wobec rozwiązania przewidzianego w art. 48, wchodzącym, jako podstawa normatywna decyzji wówczas, gdy art. 48 nie może być zastosowany z powodu upływu czasu /5 lat od zakończenia budowy/. Normuje on jednak sytuację do czasu uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego
Loggia zabudowana pionowymi prętami na całej wolnej przestrzeni /od poręczy do sufitu/ stanowi pogorszenie warunków bezpieczeństwa w porównaniu ze stanem poprzednim, czyli istnieniem wolnej przestrzeni.
Nie każde roboty budowlane polegające na odnawianiu ścian zewnętrznych obiektu budowlanego wymagają uzyskania pozwolenia na budowę, lecz tylko takie które powodują niekorzystną zmianę wyglądu w odniesieniu do otaczającej zabudowy. Ocena ta z oczywistych względów nie opiera się na kryteriach prawnych, lecz głównie na doznaniach wzrokowych i wrażliwości estetycznej osób oceniających, a w konsekwencji
1. Rozróżnienie prowadzenia budowy obiektu bądź jego części bez pozwolenia od przypadku prowadzenia robót budowlanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę, nie zależy, tylko od tego, czy doszło do zgłoszenia zakończenia robót budowlanych, prowadzonych na podstawie pozwolenia. O stosowaniu przepisów art. 48, bądź art. 50 i art. 51 ustawy z dnia 7 lipca
W razie pisma podlegającego opłacie stałej, wnoszonego przez radcę prawnego skutki uchybienia obowiązkowi uiszczenia takiej opłaty przy wnoszeniu pisma powstają z chwilą wniesienia pisma i uchybienie temu obowiązkowi nie może być konwalidowane przez późniejsze uiszczenie opłaty.
Zastosowanie przepisu art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ dopuszczalne jest tylko do robót budowlanych wykonywanych w warunkach określonych w przepisie art. 50 ust. 1 Prawa budowlanego.
Organy udzielające pozwolenia na budowę nie są uprawnione do kwestionowania rozwiązań technicznych wnioskowanych przez inwestora, jeżeli spełniają one wymogi wynikające z przepisów techniczno-budowlanych obowiązujących w budownictwie.
Artykuł 12 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ w ust. 1 stanowi, że o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, z zastrzeżeniem art. 13, rozstrzyga rada gminy, w drodze uchwały, określając granice obszaru objętego planem, na mapie stanowiącej załącznik graficzny do uchwały i przedmiot jego ustaleń,
1. Skarżący dochowują wymogów wniesienia skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 nr 74 ze zm./, nawet jeżeli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego doręczyli nieprawidłowo do urzędu gminy, ale gmina przekazała ją do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed upływem dwóch miesięcy i 30 dni od daty doręczenia skarżącemu zaskarżonej uchwały
Faktem jest, że z woli ustawodawcy wyrażonej w art. 29 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ wykonanie altan i obiektów gospodarczych na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w mieście i 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości 5 m przy dachach stromych i 4 m przy dachach płaskich nie wymaga pozwolenia na
Treść art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ jest wyrazem odejścia od systemowej zasady obowiązku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i ogranicza organ w istocie do sprawdzenia czy na dany obiekt budowlany uzyskano wymagane pozwolenie na budowę lub dokonano wymaganego zgłoszenia.
Stosownie do brzmienia art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ zawarty w nim zakaz zmiany stanu wody na gruncie dotyczy wyłącznie właściciela tego gruntu. Konsekwencja tego faktu implikuje, że jeżeli zmiany stanu wody dokonał nie właściciel, a inna osoba, to nie można na taką osobę nakładać obowiązków określonych w ust. 2 art. 50 cytowanej ustawy
Sprawa rozstrzygnięta w oparciu o art. 42 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie mieści się, w kategorii zadań nadzoru budowlanego określonych w art. 83 Prawa budowlanego z 1994 r., zwłaszcza nie dotyczy ona nakazów, o których mowa w art. 48 czy
Sankcja rozbiórki przewidziana w art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ dotyczy wybudowanego bądź będącego w budowie bez zezwolenia obiektu budowlanego, nie dotyczy natomiast wykonywanych wewnątrz budynku prac remontowych.
Art. 69 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie stanowi materialnoprawnej podstawy do wydania przez organ nadzoru budowlanego decyzji nakazującej zastosowanie środków zabezpieczających podjęcia działań mających na celu usunięcie niebezpieczeństwa dla ludzi lub minia. Stanowić może natomiast podstawę rozstrzygnięcia w drodze decyzji administracyjnej w przedmiocie
1. Wykonanie obiektu w oparciu o zgłoszenie, co do zasady, nie wymaga wcześniejszego uzyskania przez inwestora decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu /art. 39 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139/. 2. W przypadku budowy ekranu akustycznego - "parkan" - wymagane jest pozwolenie na budowę i poprzedzająca je decyzja
Zgoda na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych nie może sankcjonować samowoli budowlanej, nie może też następować w każdym przypadku, a jedynie wówczas, jeżeli zachodzi konieczność wprowadzenia rozwiązań dających lepsze efekty społeczno-gospodarcze /art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ lub w przypadkach szczególnie uzasadnionych
