Swoboda wypowiedzi, jako filar demokratycznego życia społecznego nie usprawiedliwia naruszenie dóbr osobistych przez przekazywanie informacji niezgodnych rzeczywistością, czy też bezpodstawnie krzywdzących ocen, nawet gdyby istniał spór pomiędzy podmiotem wypowiadającym się i wymienianym przez niego. Za dozwolone uznać można przekazywanie przez polityków informacji i poglądów, które obrażają, czy oburzają
Uwzględnianie przez Krajową Radę Sądownictwa opinii o kandydacie nie może być kwalifikowane jako zaniechanie wszechstronnego rozważenia okoliczności sprawy, a oparcie się na jednej jako niedokonanie własnej oceny kandydata. Opinie o kandydacie, formułowane przez upoważnione podmioty, zawierają bowiem ocenę jego kwalifikacji zawodowych, osiąganych przez niego wyników w orzecznictwie czy przebiegu służby
Adwokat, który wykonywał zawód przez co najmniej sześć lat, nie korzysta z domniemania wyższych kwalifikacji w porównaniu z asystentem sędziego, który spełnia przesłanki do powołania stanowisko sędziego sądu rejonowego.
Cofnięcie przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wniosku, o którym mowa w art. 60 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.), nie podlega kontroli Sądu Najwyższego i powoduje umorzenie postępowania wywołanego tym wnioskiem (art. 61 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym).
Orzeczenie zawierające wytyk [na podstawie art. 40 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych] adresowane jest do sądu i nie odnosi się do sfery indywidualnych wolności i praw sędziego, który wydał uchylone przez sąd wyższej instancji orzeczenie. Dlatego nie dochodzi do naruszenia dobra osobistego sędziego w razie wyrażenia przez sąd odwoławczy negatywnej oceny sposobu interpretowania i stosowania
Ostateczny wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, w którym stwierdzono naruszenie prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez sąd, zagwarantowanego w art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej dnia 4 listopada 1950 r. w Rzymie (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.), nie stanowi podstawy wznowienia postępowania cywilnego;
Przepis art. 56 ust. 1 ustawy lustracyjnej z 2006 r. zobowiązuje do złożenia nowego oświadczenia lustracyjnego wszystkie osoby zajmujące w dniu wejścia w życie tej ustawy stanowiska podlegające lustracji (art. 4), a więc także te, które podlegały lustracji na podstawie ustawy z 1997 r. i złożyły przewidziane w niej oświadczenie lustracyjne. Skoro do złożenia nowego oświadczenia lustracyjnego, określonego
Nie jest objęta immunitetem (art. 105 ust. 1 Konstytucji; art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora, tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199 ze zm.) odpowiedzialność posła za naruszenie dóbr osobistych polegające na przedstawieniu nieprawdziwych faktów dotyczących osób, które znalazły się w kręgu zainteresowania posła ze względu na działalność wchodzącą
Na obecnym etapie rozwoju prawa międzynarodowego publicznego państwu niemieckiemu przysługuje immunitet jurysdykcyjny w sprawach o roszczenia z czynów niedozwolonych popełnionych przez niemieckie siły zbrojne podczas drugiej wojny światowej na terenie Polski.
Art. 45 u.s.p. nie rodzi po stronie przewodniczącego wydziału lub prezesa sądu prawa do delegowania sędziego z jednego sądu do drugiego. Takie prawo prezes sądu okręgowego ma, ale co wyżej zaznaczono, na podstawie art. 77 § 8 u.s.p. i to po uzyskaniu zgody kolegium sądu okręgowego.
Sędzia dopuszczający się zachowań sprzecznych z zasadami etyki sędziowskiej musi liczyć się z odmową awansu. Sytuacja taka może być więc także efektem zachowań ujawnionych w trakcie postępowania dyscyplinarnego nawet, jeżeli zostało ono umorzone z powodu przedawnienia karalności. W żadnym wypadku nie można uznać, że umorzenie to jest równoznaczne ze spełnieniem pozytywnych przesłanek awansu zawodowego
Dokonywanie oceny kandydatów do objęcia stanowiska sędziego jest konstytucyjną (art. 179) i ustawową (art. 13 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa) kompetencją Rady. Zasadność stanowiska Rady nie podlega kontroli Sądu Najwyższego, chyba że naruszone zostały granice swobodnego uznania Rady lub przepisy postępowania, jeżeli ich naruszenie miało wpływ na stanowisko zajęte przez Radę.
Zrzeczenie się stanowiska sędziego Trybunału Konstytucyjnego prowadzi do utraty statusu sędziowskiego zarówno w sferze publicznoprawnej, jak i służbowej. Z tej przyczyny nie jest możliwe przejście w stan spoczynku. Nie można wobec powyższego przyjąć, że wygaśnięcie mandatu przed upływem 9 lat oznacza jedynie wcześniejsze ukończenie kadencji.
Wykonywanie praw podmiotowych (wolności wyznawania religii oraz związanej z tym wolności słowa) nie może być uznane za wyczerpujące znamiona przestępstwa. Z całą pewnością też, nie sposób przyjąć, że realizacja tej jednej z fundamentalnych swobód obywatelskich może „wyrządzić istotną szkodę interesom Państwa Polskiego”.
1. Niemożność wzruszenia prawomocnego orzeczenia w rozumieniu art. 64 ustawy o Sądzie Najwyższym oznacza niemożność wzruszenia orzeczenia w chwili rozstrzygania przez Sąd Najwyższy o wniosku Prokuratora Generalnego. 2. Dla stwierdzenia nieważności prawomocnego orzeczenia na podstawie art. 64 ustawy o Sądzie Najwyższym niedopuszczalność drogi sądowej musi istnieć nie tylko w chwili wydania orzeczenia
Respektowanie zasad demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) sprzeciwia się unieważnieniu prawomocnego wyroku stwierdzającego nabycie prawa własności przez obywatela, z tego powodu, że wyrok wydany został w wyniku naruszenia obowiązujących w chwili jego wydania przepisów ustalających kompetencje organów władzy państwowej, w sytuacji, gdy wobec ukształtowania w sprawie stanu prawnego
Komitet inicjatywy ustawodawczej nabywa osobowość prawną z chwilą przyjęcia przez Marszałka Sejmu zawiadomienia o jego utworzeniu (art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1999 r. o wykonywaniu inicjatywy ustawodawczej przez obywateli) i dopiero od tego momentu występuje w obrocie prawnym jako twórca projektu ustawy, mogący skutecznie angażować organy zobowiązane i uprawnione do oceny jego normatywnej
Odwołanie od uchwały KRS o nieprzedstawieniu Prezydentowi kandydatury wnioskodawcy na wolne stanowisko sędziowskie ani wniosek o jego zabezpieczenie takiego odwołania nie jest sprawą cywilną w rozumieniu art. 1 k.p.c. ani rodzajem powództwa cywilnego, które mogłoby być zabezpieczone w trybie art. 7301 k.p.c.
Z wzajemnych relacji art. 57 § 1 i art. 57 § 2a ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych wynika, że - wbrew dosłownej treści tego pierwszego przepisu (każdy, kto spełnia warunki do objęcia stanowiska sędziego sądu powszechnego,[...] może zgłosić swoją kandydaturę na jedno wolne stanowisko sędziowskie) - nie wszystkie ustawowe warunki do objęcia stanowiska sędziego muszą być spełnione w dacie zgłoszenia
Uczestnikami postępowania w przedmiocie ważności wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, przeprowadzanego przez Sąd Najwyższy w składzie całej Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych na podstawie art. 76 ustawy z dnia 27 września 1990 r. o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz.U. z 2010 r. Nr 72, poz. 467), są wyłącznie Prokurator Generalny i przewodniczący
Popełnienie przewinienia dyscyplinarnego w okresie kilku lat poprzedzających rozpatrywanie zgłoszenia do wyższego stanowiska sędziowskiego jest zdarzeniem ściśle związanym z pracą sędziego i jako takie należy do zespołu okoliczności podlegających rozpatrzeniu.
Sąd Najwyższy, nie może ograniczyć kompetencji przysługującej Krajowej Radzie Sądownictwa ze względu na rozpatrywanie odwołania od jej uchwał. Właściwość Sądu Najwyższego zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o KRS, polega na badaniu zgodności zaskarżonej uchwały z prawem. Sąd Najwyższy nie weryfikuje dokonanego przez Krajową Radę Sądownictwa wyboru kandydata na urząd sędziego, według reguł zasadności, jeżeli
W postępowaniu przed Sądem Najwyższym w sprawie skargi Ministra Sprawiedliwości na uchwałę organu adwokatury nie jest właściwe, aby członkowie samorządu adwokatury występowali według statusu interwenienta, a zwłaszcza interwenienta samoistnego.
stwierdza ważność wyboru Bronisława Marii Komorowskiego na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, dokonanego dnia 4 lipca 2010 r.
