W rozumieniu art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/ krótkotrwały, kilkudniowy wyjazd bezrobotnego z miejscowości stałego zamieszkania w celu załatwienia ważnych spraw rodzinnych, jak wyjazd z chorą żoną do lekarza, nie może być oceniany jako pozostawanie w sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia pracy, jeżeli bezrobotny
Bezrobotny spełniający warunki z art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/ nie może utracić uprawnienia do podwyższonego, zgodnie z tym przepisem zasiłku jedynie z tej przyczyny, iż podjął pracę i przepracował co najmniej 180 dni. W przypadku ponownej rejestracji po rozwiązaniu umowy o pracę, uprawnienie do podwyższonego zasiłku
Przepis art. 21 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ dotyczący prawa do zasiłku z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach nie ma zastosowania do osób wykonujących prace nakładcze.
Prawo do zasiłku ze statusu absolwenta przysługuje tylko raz.
W ustawie z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ nie ma definicji osoby samotnej, ale z interpretacji przepisu art. 21 ust. 5a wynika, że przez osobę samotnie wychowującą dzieci należy rozumieć osobę stanu wolnego: pannę, kawalera, wdowę, wdowca i osobę rozwiedzioną. Konstrukcja omawianego przepisu jednoznacznie wskazuje, że używając określenia "samotny
Artykuł 73 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/ stanowi jedynie, że zasiłki dla bezrobotnych i inne świadczenia przyznane bezrobotnym przed dniem wejścia w życie tej ustawy /1 stycznia 1995 r./ wypłaca się nadal według przepisów dotychczasowych z pewnymi zastrzeżeniami. A więc w przepisie tym został dość wyraźnie określony zakres
Niestawiennictwo w wyznaczonym dniu w Rejonowym Urzędzie Pracy z przyczyn od bezrobotnego niezależnych i niemożność powiadomienia o tym Rejonowego Urzędu Pracy w terminie 14 dni nie może pozbawić go statusu bezrobotnego.
Artykuł 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ upoważniał organy administracji do spraw zatrudnienia i bezrobocia jedynie do orzekania o zwrocie nienależnych świadczeń określonych w tej ustawie; przepis ten nie dotyczył świadczeń z ubezpieczenia społecznego określonych w odrębnych przepisach.
Jeżeli przepis z zakresu urlopów wychowawczych traktuje okres przerwy w zatrudnieniu odpowiadający okresowi urlopu wychowawczego, do którego pracownica byłaby uprawniona, gdyby stosunek pracy nie został rozwiązany z przyczyn określonych w ustawie z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych
Wojewódzkie urzędy pracy, uwzględniając sytuację na rynku pracy i opinię wojewódzkiej rady zatrudnienia, wydają zezwolenie na zatrudnienie cudzoziemców, nie mają natomiast uprawnień do wyrażania /lub niewyrażania/ zgody na wykonywanie przez nich zawodu /art. 50 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./.
Z treści art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy /Dz.U. nr 54 poz. 310/ wynika, że okres pracy w gospodarstwie rolnym, o którym mowa w art. 1 ust. 1 tej ustawy, wlicza się jedynie do stażu pracy od którego zależą uprawnienia pracownika wynikające ze stosunku pracy. Nie podlega on zatem wliczeniu do stażu
Błędny jest pogląd prawny, że skoro polskie prawo rodzinne nie zna instytucji separacji małżeńskiej, to brak jest podstaw do traktowania małżonków będących w separacji w sposób odmienny. Błędny jest pogląd, że niczego w przedmiotowej sprawie nie zmienia i nie jest okolicznością uzasadniającą wznowienie postępowania prawomocne orzeczenie Sądu o zniesieniu ustawowej wspólności majątkowej między małżonkami
1. Rejestracja bezrobotnego pod rządem ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/ i brak przepisów umożliwiających ocenę prawa do zasiłku i jego przyznania na mocy przepisów ustawy nowym prawem derogowanej, wskazuje na wolę ustawodawcy stosowania do takich przypadków ustawy nowej. 2. Żaden z przepisów cytowanej ustawy a w szczególności jej
Ustawie z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/ nie jest znany przepis przejściowy regulujący jakie przepisy - nowe, czy dotychczas obowiązujące - mają być stosowane w sprawach administracyjnych, w których postępowanie zostało wszczęte przed dniem 1 stycznia 1995 r. i do dnia tego nie zostało zakończone. Z okresowego świadczenia, jakim jest zasiłek
Prawo do zasiłku dla bezrobotnych powstaje z momentem spełnienia warunków ustawowych, oraz w sytuacji, gdy osoba bezrobotna dopełni stosownych formalności - rejestracji. Artykuł 23 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/, podobnie jak art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz
Jednostki uprawnione do kierowania osób do pracy za granicą zobowiązane są do opłacania składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy w wypadku zawarcia z obywatelem polskim umowy o zatrudnieniu za granicą u pracodawcy zagranicznego (art. 29 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu - Dz. U. Nr 75, poz. 446 ze zm.).
Ustawa z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ w żadnym przepisie nie stawia znaku równości pomiędzy pracą "odpowiednią", a pracą "dobrze płatną".
Praca w indywidualnym gospodarstwie rolnym w określonych sytuacjach mogła być zaliczona do pracowniczego stażu pracy. Nie może natomiast praca ta - sama w sobie - stanowić wyłącznego tytułu do uzyskania zasiłku dla bezrobotnych na podstawie ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ według stanu prawnego obowiązującego w dniu 4 czerwca 1991 r. /po nowelizacji ustawy
Praca bądź zatrudnienie zorganizowane na sprzecznych z prawem warunkach nie mogą być uznane za odpowiednie w rozumieniu zarówno przepisu art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ jak i obecnie obowiązującego art. 27 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz
Przepis art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ mówiąc o przedłużeniu bezrobotnej okresu pobierania zasiłku z powodu urodzenia dziecka wyraźnie stanowi, że chodzi o okres "o którym mowa w ust. 2 (...)" /art. 21/ i "ten okres ulega przedłużeniu o czas, przez który przysługiwałby jej (...) zasiłek macierzyński", a nie inny okres.
Skoro podstawowe zdarzenie, od którego zależy przyznanie przez organ zatrudnienia zasiłku dla bezrobotnych /zarówno pod rządem ustawy dotychczasowej, jak i ustawy nowej/, to jest niepozostawanie skarżącego w zatrudnieniu, nastąpiło dopiero od dnia 1 stycznia 1995 r., czyli w dacie obowiązywania już nowej ustawy, która w zakresie objętym jej art. 23 ust. 1 pkt 2 lit. "a" nie zawiera przepisu przejściowego
