1. Odpowiedzialność podatkowa podatnika ma charakter obiektywny, w odróżnieniu np. od odpowiedzialności karnej czy cywilnej. Prawo podatkowe nie zna instytucji winy czy też dobrej wiary, a okoliczności niezależne od osoby płacącej podatki mogą co najwyżej być uwzględniane na gruncie instytucji ulg podatkowych, takich jak rozłożenie zobowiązania podatkowego na raty bądź umorzenie zaległości podatkowych
Z treści art. 140 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ wynika jednoznacznie, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub
Przy rozpatrywaniu wniosku o umorzenie zaległości podatkowych organ podatkowy ma obowiązek brać pod uwagę przede wszystkim sytuację, w jakiej podatnik znajduje się w chwili, gdy podejmowana jest decyzja w sprawie umorzenia zaległości podatkowej. Ocena, czy w konkretnym przypadku zachodzą wyjątkowe okoliczności wymienione w przepisie art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych
Wymogi formalne stawiane odwołaniu w postępowaniu podatkowym /art. 170 Kpa i obecnie tożsamy z nim przepis art. 222 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ muszą być oceniane w sposób nie kolidujący z zasadami dwuinstancyjności postępowania administracyjnego oraz kontroli sądowej decyzji administracyjnych.
Nadpłatami są zarówno świadczenia podatkowe nadpłacone - tzn. gdy rzeczywiście dokonana wpłata jest wyższa niż należna kwota zobowiązania podatkowego, jak i nienależnie uiszczone - tzn. gdy podatnik świadczy kwotę pieniężną, mimo że nie jest do tego zobowiązany lub też gdy w chwili dokonania świadczenia istniał tytuł prawny, lecz został następnie uchylony. Powstanie nadpłaty ma charakter obiektywny
Decyzja organu nadzoru w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji organu I instancji - jest decyzją wydaną w I instancji i na ogólnych zasadach służy od niej odwołanie.
Nie ulega zatem żadnej wątpliwości, iż na gruncie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. - w sprawie składników majątkowych uznanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny tych środków /Dz.U. nr 30 poz. 130/ oraz - po dniu 1 stycznia 1995 r. - rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 stycznia
Nawet powstanie nadpłaty z winy podatnika nie wyłącza oprocentowania nadpłaty.
Udzielenie pisemnej informacji, o której mowa w art. 14 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nie jest czynnością mieszczącą się w zakresie objętym hipotezą art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Fakt kwestionowania przez podmiot posiadający w stosunku zobowiązaniowym status dłużnika - bezporności i wymagalności przedstawionej do potrącenia wierzytelności nie może stanowić sam przez się podstawy do odmowy dokonania potrącenia zobowiązania podatkowego na podstawie art. 28 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.
Art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, nie odnosi się do wypadku, kiedy podatnik od towarów i usług uzyskał wypłatę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, która następnie okazała się nieuzasadnioną i podlega zwrotowi do urzędu skarbowego. Podatek naliczony zapłacony przez podatnika w cenie nabywanych towarów nie jest jego
Decyzje wydawane w trybie art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ mają charakter uznaniowy. Uznaniowy charakter decyzji nie oznacza oczywiście, iż są one wydawane na zasadzie dowolności.
Przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie przewidują możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie wydane w trybie art. 224 par. 2 tej ustawy. Postanowienie takie nie jest też postanowieniem kończącym postępowanie lub rozstrzygającym sprawę co do istoty. Nie jest także postanowieniem, o jakim mowa w art. 16 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja
Prawu administracyjnemu nie jest znana konstrukcja bezwzględnej nieważności /nieważności z mocy prawa/ decyzji dotkniętych nawet kwalifikowanymi wadami prawnymi.
Wykorzystanie przez organy podatkowe art. 11 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie jest formą kary, ponieważ znajduje on zastosowanie wówczas gdy brak jest danych niezbędnych dla ustalenia podstawy opodatkowania. Brak takich danych wynikać może z bardzo różnych sytuacji, i to zarówno zawinionych przez podatnika np. brak zgłoszenia prowadzonej
Złożenie przez podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych zeznania oraz zapłata wynikającego z tego zeznania podatku wywołuje potrójny skutek prawny. Po pierwsze, z zeznanego podatku czyni należny, po drugie, organowi podatkowemu odbiera podstawę z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ do określenia wysokości zobowiązania
1. Terminy "określa", "ustala", jako pojęcia języka prawnego, nie powinny być zamiennie stosowane, skoro oba te terminy w świetle art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ zostały wypełnione różną treścią pojęciową, formułują dwa różne momenty powstania zobowiązania podatkowego, niosące za sobą różne skutki dla podatnika. O charakterze
1. Podatnicy, którzy nie skorzystali ze środka prawnego przewidzianego w art. 175 Kpa, nie mogą domagać się po dniu 1 stycznia 1998 r. stwierdzenia nadpłaty podatku na podstawie art. 79 par. 1 w zw. z art. 80 par. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa- Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, w okresie jaki pozostał do upływu 5 lat od dnia pobrania podatku. Termin ten dotyczy
1. Zastosowana metoda oszacowania polegająca na zsumowaniu przychodu udokumentowanego dowodami księgowymi i przychodu nieudokumentowanego, wyliczonego przez powiększenie kosztu własnego towarów sprzedanych bez udokumentowania o marżę wyliczoną odrębnie dla każdego asortymentu na podstawie dowodów sprzedaży, jest metodą logiczną i w możliwie najlepszy sposób dąży ona do uzyskania wyniku odpowiadającego
1. Z przepisu art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie wynika, aby zobowiązanie podatkowe wygasło przez jego zapłatę dokonaną wyłącznie przez podatnika. Zapłaty może bowiem dokonać także osoba trzecia, o ile uczyni to dobrowolnie za podatnika, względnie czując się następcą prawnym, wskazując zobowiązanie, z tytułu którego następuje
Ani w czasie obowiązywania ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, ani pod rządem ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nie ma cienia wątpliwości co do tego, że płatnik przekazuje organowi podatkowemu cudze /podatnika/ pieniądze niejako "w imieniu" podatnika. Dlatego też legitymację do kwestionowania
W latach 1993-1996 za podstawę opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości przyjmowano ich wartość początkową brutto ustaloną na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialnych i prawnych, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych. /Dz.U.
Jednym z elementów decyzji jest jej uzasadnienie faktyczne i prawne. Powinno ono zawierać wskazanie okoliczności faktycznych i prawnych, którymi organ kierował się przy podejmowaniu decyzji. W szczególności winno ono zawierać ocenę zebranego w postępowaniu materiału dowodowego, dokonaną przez organ wykładnię stosowanych przepisów oraz ocenę przyjętego stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa
Weryfikacji złożonych zeznań i wydania decyzji określającej inną wysokość podatku, niż wyliczona przez podatnika w zeznaniu, urząd skarbowy, stosownie do treści przepisu art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, może dokonać w ciągu pięciu lat. Natomiast nadpłatę wykazaną w zeznaniu ma obowiązek na podstawie art. 29 tej ustawy
