Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 marca 2024 r., sygn. II SA/Wr 532/23
Utrzymanie w mocy ostatecznej decyzji administracyjnej wydanej na podstawie przepisów obowiązujących w dacie jej wydania jest zgodne z prawem, o ile nie stwierdzono jej rażącego naruszenia prawa ani innych przesłanek mogących prowadzić do stwierdzenia nieważności na podstawie art. 156 § 1 k.p.a.
W sprawach dotyczących ustalania opłat z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu miejscowego, przepisy art. 37 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym mają pierwszeństwo przed przepisami art. 154 ust. 2 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Decyzja o warunkach zabudowy powinna dotyczyć całej działki ewidencyjnej, a nie jej fragmentu, chyba że wyjątkowe okoliczności uzasadniają inaczej.
Obowiązek określenia minimalnej liczby miejsc do parkowania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w tym miejsc dla pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową, dotyczy tylko tych obszarów, które są przeznaczone pod drogi publiczne lub na których przewiduje się strefy zamieszkania czy strefy ruchu.
Prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej wymaga od wnioskodawcy jednoznacznego wykazania tytułu prawnego do takiej nieruchomości, zgodnie z definicją zawartą w Kodeksie cywilnym; sam fakt posiadania naniesień na cudzym gruncie, bez udowodnienia stanu prawnego do gruntu, nie spełnia przesłanek do przyznania rekompensaty na podstawie