Kwestie dotyczące legalności dokumentacji lekarskiej, sporządzonej przez placówki służby zdrowia, jak również diagnozowanie schorzeń nie następuje w drodze decyzji administracyjnych w rozumieniu art. 104 Kpa ani w innych formach aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej. Przepisy ustaw szczególnych nie przewidują też w tych sprawach możliwości wnoszenia skarg do sądu administracyjnego.
Zgodnie z art. 208 Kpa sąd może orzekać jedynie o zwrocie kosztów skarżącemu przez organ w razie uwzględnienia skargi. Jest to uregulowanie wyczerpujące. Również obecnie obowiązujący art. 55 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ przewiduje orzeczenie przez sąd zwrotu kosztów tylko na rzecz skarżącego przez organ i tylko w razie uwzględnienia
1. W rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia, jako przesłanki skargi, musi być zjawiskiem faktycznym i realnym, a nie hipotetycznym i niepewnym. 2. Z konstrukcji przepisu art. 62 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wynika,
W świetle przepisów kodeksu postępowania cywilnego, kodeksu postępowania karnego, prawa o ustroju sądów powszechnych z rozporządzeniem wykonawczym Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 czerwca 1987 r. w sprawie biegłych sądowych i tłumaczy przysięgłych /Dz.U. nr 18 poz. 112/, nie istnieje prawny obowiązek prezesa sądu wojewódzkiego ustanowienia ubiegającej się o to określonej osoby, spełniającej wymagania
Postanowienia, które nie podlegały zaskarżaniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie podlegają zaskarżeniu do tego Sądu jeżeli zostały wydane i doręczone przed wejściem w życie tej ustawy.
1. Upoważnione na podstawie art. 87 par. 1 Kpc w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ do występowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w charakterze pełnomocnika procesowego są jedynie osoby uprawnione do udzielania pomocy prawnej na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16
W razie wniesienia skargi na rozstrzygnięcie organu nadzorczego bez podjęcia przez właściwy organ gminy uchwały, o której mowa w art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, sąd administracyjny wyznaczy termin do złożenia tej uchwały.
Postanowienia wydane w trybie art. 106 Kpa mogą być zaskarżane do sądu administracyjnego dopiero po wejściu w życie ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Najwyższa Izba Kontroli, będąca naczelnym organem kontroli państwowej, nie ma w zakresie tej działalności statusu organu administracji państwowej, zatem działalność kontrolna Izby nie stanowi wykonywania administracji publicznej w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ nie podlega przeto kognicji tego Sądu.
Stosownie do art. 47 w związku z art. 35 ust. 3 i art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ rozstrzygnięcie odmawiające uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi nie wymaga rozpoznania skargi na rozprawie, jeżeli nie jest to uzasadnione okolicznościami sprawy.
W świetle art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ nie jest dopuszczalna skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie organu administracji państwowej wydane w trybie art. 111 par. 1 Kpa.
Z przepisu art. 59 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1990 nr 23 poz. 138 ze zm./ oraz przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa /Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm./ nie wynika, że tylko wyjątkowo Rada może wyrazić zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziego po przekroczeniu wieku emerytalnego.
Art. 63 par. 1 prawa o ustroju sądów powszechnych nie zawiera żadnych ograniczeń czasowych dla delegowania sędziego za jego zgodą. Niemniej jednak brak takich ograniczeń nie może być wykorzystywany do zacierania różnic między delegowaniem a przeniesieniem. Inaczej regulacja dotycząca przeniesienia sędziego byłaby w ogóle zbędna.
Roszczenia wynikające z umowy rachunku bankowego mają charakter cywilnoprawny i mogą być dochodzone wyłącznie w postępowaniu przed sądem powszechnym. Obniżenie oprocentowania nie następuje w drodze decyzji administracyjnej, lecz poprzez zmianę warunków umowy zawartej przez bank z posiadaczem rachunku. Czynność cywilnoprawna nie podlega kontroli sądu administracyjnego, wobec czego skarga, jako niedopuszczalna
Ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni przepisów ustawy przez Trybunał Konstytucyjny w trybie art. 13 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470/ nie może być traktowane jako przesłanka wznowienia postępowania administracyjnego, o której mowa w art. 145 par. 1 pkt 7 Kpa.
Zgodnie z art. 31 ust. 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /t.j. Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470 ze zm./ ostateczne decyzje wydane w ogólnym postępowaniu administracyjnym z zastosowaniem przepisu prawnego, który w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego jako sprzeczny z Konstytucją lub aktem ustawodawczym został zmieniony lub uchylony, lub utracił moc, uznaje się za nieważne
Asesura sądowa nigdy nie była i nie jest traktowana równorzędnie z wykonywaniem funkcji sędziego. Jest to bowiem, po aplikacji, drugi konieczny etap na drodze do powołania na stanowisko sędziowskie /porównaj przepis art. 51 par. 1 pkt 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych - t.j. Dz.U. 1990 nr 23 poz. 138/. Odbycie asesury nie powoduje automatycznie powołania na stanowisko
Uchylenie lub zmiana normy ustawowej, dokonana przez ustawodawcę w wyniku wykonania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego /zd. pierwsze art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym - t.j. Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470/ wywiera swój skutek zgodnie z wolą ustawodawcy, to znaczy z dniem jaki ustawodawca wskaże w ustawie zawierającej taką nowelizację normy niezgodnej z Konstytucją
Wykonanie przez ustawodawcę orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego polegające na doprowadzeniu przepisu ustawy do zgodności z Konstytucją poprzez jego nowelizację prowadzi do tego, iż niezależnie od daty wejścia w życie znowelizowanej normy, zastępuje ona normę niekonstytucyjną we wszystkich sprawach rozpoznawanych przez Naczelny Sąd Administracyjny, w których Sąd ten zawiesił postępowanie - najpierw
Art. 31 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /t.j. Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470 ze zm./ daje podstawę sądowi administracyjnemu do stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej, która wydana została na podstawie przepisu prawnego, co do którego Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej o ile Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
1. Skutki prawne orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności ustawy z konstytucją są wiążące warunkowo do czasu rozpatrzenia przez Sejm orzeczenia Trybunału, stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470 ze zm./. Orzeczenie Trybunału staje się bezwarunkowo wiążące w razie uznania przez Sejm, względnie ogłoszenia obwieszczenia
Dokonywana przez Trybunał Konstytucyjny powszechnie obowiązująca wykładnia prawa polega na odczytywaniu rzeczywistej treści przepisów i jej moc sięga chwili wejścia w życie interpretowanej ustawy.
Brak tzw. "rękojmi" nie może być podstawą do odmowy wpisu na listę obrońców wojskowych. Ustawa z dnia 8 czerwca 1972 r. o ustroju sądów wojskowych /Dz.U. nr 23 poz. 166 ze zm. dotycząca art. 61 par. 2 i art. 62/ nie odsyła w tym zakresie do przepisów o adwokaturze; stosowanie przepisów tej ostatniej ustawy na zasadzie "analogii" jest niedopuszczalne.
Rozstrzygnięcie Krajowej Rady Sądownictwa co do tego, czy wyrazić zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziego, który przekroczył 65 lat życia, ma charakter uznaniowy. Ani przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1990 nr 23 poz. 138/, ani przepisy ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa /Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm./ nie zawierają
