Koncepcja zakładająca brak potrzeby prawidłowego umocowania sędziego w pełnieniu czynności w sądzie wyższym w dniu wskazanym jako data publikacji wyroku, którego wydanie odroczono, musi być uznana za błędną. O ile wynika ona z założenia, że sprawa została już rozpoznana, a ogłoszenie wyroku jest tylko prostą konsekwencją decyzji o odroczeniu jego wydania, to wystarczy jedynie wskazać, że aż do tej
1. Łączeniu w wyroku łącznym podlegać mogą tylko kary wymierzone za przestępstwa, które jeżeli chodzi o czas ich popełnienia, nie są przedzielone żadnym skazującym, chociażby nieprawomocnym, wyrokiem. Oznacza to, że pierwszy wyrok skazujący wyklucza możliwość połączenia kary wymierzonej za przestępstwo popełnione przed jego wydaniem z karą wymierzoną (innym wyrokiem) za przestępstwo popełnione po jego
Chwilą popełnienia przestępstwa określonego w art. 212 § 2 k.k., polegającego na umieszczeniu w sieci internet treści o charakterze zniesławiającym, jest chwila dokonania danego wpisu, a nie jego usunięcia.
Bezwzględna przyczyna uchylenia orzeczenia - o której mowa jest w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k., a nadto w zw. z art. 79 § 4 k.p.k. - zachodzi, gdy w postępowaniu przed sądem oskarżony nie miał obrońcy lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy, wówczas, gdy:
Pokonanie, przez zniszczenie (uszkodzenie) przeszkody w postaci ogrodzenia zabezpieczającego mienie, dokonane w celu zaboru cudzego mienia, może być uznane za przestępstwo kradzieży z włamaniem w rozumieniu art. 279 § 1 k.k.
Możliwość zaistnienia rykoszetu pozostaje w sferze przewidywania myśliwego, jako objętej jego wiedzą i doświadczeniem. Twierdzenie, iż efekt rykoszetu pocisku jest nieprzewidywalny dla osoby strzelającej pozostaje w rażącej sprzeczności z życiowym doświadczeniem i w sposób niczym nieuzasadniony zawęża wymóg ostrożności myśliwego.
Korzystanie przez sąd odwoławczy z wyjątku przewidzianego w drugiej części art. 451 k.p.k. dopuszczalne jest tylko wówczas, kiedy apelacja dotyczy zagadnień prawnych, a nie faktycznych, a w szczególności kiedy jej przedmiotem nie jest ocena wiarygodności dowodów, na których oparte zostało zaskarżone orzeczenie.
Znamiona przestępstwa muszą być zamieszczone w sentencji wyroku, w opisie przypisanego czynu, a nie tylko w uzasadnieniu wyroku.
Samo oznaczenie podrobionym znakiem towarowym nie stanowi „uzyskania rzeczy za pomocą czynu zabronionego” [art. 291 § 1 k.k.]. „Uzyskanie rzeczy za pomocą czynu zabronionego” nie obejmuje ich przestępczego przetworzenia.
Przeprowadzenie dowodu służy weryfikacji określonej tezy, a nie sprawdzeniu, czy istnieją jakieś okoliczności, które mogą być przydatne w postępowaniu. Chodzi więc o wykazanie okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia (art. 170 § 1 pkt 2 a contrario k.p.k.).
Rozpoznając środek odwoławczy sąd zobowiązany jest sprawdzić, czy w toku postępowania nie zaistniały bezwzględne przesłanki odwoławcze, bez względu na to, czy strony podnoszą to w środkach odwoławczych lub w inny sposób zwracają na to uwagę sądu.
Zakres odpowiedzialności za pomocnictwo w popełnieniu czynu zabronionego
Przyjęte w zaskarżonym wyroku rozwiązanie, iż zbrodnia przypisana Krzysztofowi L. powinna być zakwalifikowana z art. 148 § 2 pkt 1 k.k., a wymiar kary następować na podstawie art. 148 § 1 k.k., było rozwiązaniem rażąco naruszającym prawo materialne, skoro pierwszy z tych przepisów utracił obowiązującą moc.
Akt delegacji spełnia funkcję legitymującą sędziego do orzekania w innym sądzie niż sąd macierzysty. Brak takiej delegacji w wypadku, gdy w składzie sądu okręgowego brał udział sędzia sądu rejonowego lub niezachowanie ustawowych wymagań warunkujących ważność i skuteczność aktu delegowania oznacza, że skład, w którym zasiadał taki sędzia był składem nienależycie obsadzonym w rozumieniu art. 439 § 1
Istotą penalizacji przestępstwa z art. 191 § 2 k.k. jest walka z samosądem. Nie ma zatem tu istotniejszego znaczenia, czy samosąd ten jest realizowany osobiście przez wierzyciela, czy też na jego rzecz. Podmiotem tego przestępstwa może być nie tylko sam wierzyciel, lecz także osoba trzecia stosująca przemoc lub groźbę w celu 'wyegzekwowania' wierzytelności należnej osobie trzeciej 'zlecającej' to zadanie
Nie ma żadnych racjonalnych powodów, aby odmówić statusu sprawcy kierowniczego w rozumieniu art. 18 k.k. osobie, która poweźmie zamysł realizacji akcji przestępczej, wyznaczy listę celów ataku, przygotuje plan działania, wyszuka wykonawców poszczególnych ról, przygotuje dla nich narzędzia lub środki działania, rozdzieli zadania, wyznaczy czas i wskaże miejsce popełnienia czynu zabronionego.
Niezasadny jest zarzut obrazy art. 77 § 2 k.k. podniesiony z tego powodu, że Sąd Apelacyjny łagodząc karę pozbawienia wolności orzeczoną wobec skazanego równocześnie wyznaczył surowsze ograniczenie do skorzystania przez skazanego z warunkowego zwolnienia niż przewidziane w art. 78 k.k. Nie może być bowiem mowy o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy ustawa stwarza jedynie fakultatywną możliwość
Skoro zebrane dowody nie miały jednoznacznego wyrazu, a dokonanie trafnych ustaleń faktycznych, co do istotnych okoliczności czynu, co nie mogło pozostawać bez wpływu na możliwość poczynienia prawidłowej subsumcji prawnej tych faktów, wymagało gruntownego zbadania i wieloaspektowej krytycznej oceny materiału dowodowego, to oczywiste jest, że umorzenie postępowania na posiedzeniu przed rozprawą nie
W przypadku podrobienia faktur (podrobienie pieczęci, zapisów i podpisów) posługiwanie się tak sfałszowanymi fakturami jako autentycznymi wyczerpuje znamiona art. 270 § 1 k.k., nie zaś art. 62 § 2 k.k.s.
W sytuacji procesowej, gdy wprawdzie ponowne bezpośrednie przesłuchanie świadka było możliwe i do niego doszło ponownie, ale jego zeznania okazały się odmienne, nie było możliwości, bez narażenia się na zarzut uchybienia o charakterze bezwzględnej przyczyny odwoławczej, wykorzystania trybu przewidzianego w art. 391 § 1 k.p.k. i ujawnienia jego zeznań złożonych pierwotnie na tej samej rozprawie, ale
Nie może uzasadniać odstąpienia od doprowadzenia oskarżonego na rozprawę odwoławczą [art. 451 k.p.k.] okoliczność, że oskarżony miał możliwość złożenia na piśmie stosownych wyjaśnień, oświadczenia i wniosków, które zgodnie z treścią art. 453 § 2 k.p.k. podlegałyby ujawnieniu na rozprawie odwoławczej, w sytuacji, gdy w swoim wniosku o doprowadzenie na rozprawę odwoławczą sygnalizuje on, że chciałby
Wszystkie czynności orzecznicze wykonane z udziałem sędziego delegowanego, w tym wydanie i ogłoszenie orzeczenia, muszą nastąpić w okresie delegowania sędziego do orzekania w innym sądzie.
Czynnością oszukańczą w rozumieniu art. 286 § 1 k.k. może być także złożenie do komornika wniosku o wszczęcie egzekucji, jeżeli w dacie składania wniosku wierzyciel jest świadomy, że objęte wnioskiem świadczenie zostało spełnione zgodnie z treścią tytułu egzekucyjnego.
