USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego

Wersja: aktualna |  Dziennik Ustaw rok 1997 nr 89 poz. 556 z 1997-08-04

USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego

Wersja: archiwalna |  Dziennik Ustaw rok 1997 nr 89 poz. 555 z 1997-08-04

USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. Przepisy wprowadzające Kodeks karny.

Wersja: aktualna |  Dziennik Ustaw rok 1997 nr 88 poz. 554 z 1997-08-02

USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny

Wersja: archiwalna |  Dziennik Ustaw rok 1997 nr 88 poz. 553 z 1997-08-02

Postanowienie SN z dnia 29 lipca 1997 r., sygn. II KKN 313/97

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

1. Ustawodawca pozostawił sądowi orzekającemu w przedmiocie wniosku państwa obcego o wydanie osoby ściganej swobodę orzekania w tym sensie, że jest on władny stwierdzić, czy z obowiązujących przepisów prawa, w tym wiążących Polskę dwu- i wielostronnych traktatów międzynarodowych, wynika in concreto dopuszczalność, czy niedopuszczalność wydania tej osoby państwu wnioskującemu. 2. Wydanie osoby ściganej

Wyrok SN z dnia 27 czerwca 1997 r., sygn. WA 16/97

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

1. Sam fakt, że ofiarą czynu nierządnego było dziecko, nie wystarcza do uznania, że sprawca działał „ze szczególnym okrucieństwem” (art. 168 § 2 kk). Nakazuje jednak zrelatywizować ocenę w tym aspekcie odpowiednio do zwiększonego z reguły w takim wypadku – w porównaniu z wypadkiem, gdy ofiarą była osoba dorosła – stopnia dolegliwości grożących pokrzywdzonemu, zarówno w sferze zdrowia fizycznego i

Uchwała SN z dnia 26 czerwca 1997 r., sygn. I KZP 11/97

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Uzasadniona wątpliwość co do poczytalności oskarżonego, skutkująca, zgodnie z art. 420 pkt 3 kpk, niedopuszczalność postępowania uproszczonego, nie zostaje usunięta przez sam fakt wydania opinii przez biegłych psychiatrów, stwierdzających, że poczytalność oskarżonego nie była w chwili czynu zniesiona ani w znacznym stopniu ograniczona.

Postanowienie SN z dnia 27 maja 1997 r., sygn. V KKN 248/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Określenie uprawnień do reprezentowania interesów małoletniego pokrzywdzonego w postępowaniu karnym (art. 42 § 2 kpk) nie tylko przez stwierdzenie, że przysługują one przedstawicielowi ustawowemu, ale i osobie, pod której „stałą pieczą” pokrzywdzony pozostaje, nie oznacza, że chodzi tu o periodyczne spełnianie powtarzających się czynności należących do istoty pieczy w pewnych tylko okresach, lecz musi

Wyrok SN z dnia 27 maja 1997 r., sygn. V KKN 268/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Instruktor nauki jazdy, udzielając w stanie nietrzeźwości nauki jazdy, wyczerpuje swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 147 § 1 kk.

Uchwała SN z dnia 15 maja 1997 r., sygn. I KZP 9/97

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa określonego w art. 227 § 2 kk nie mogą być – jako nie będące prawnym środkiem płatniczym – pieniądze wycofane z obiegu, chociażby podlegały wymianie w banku.

Uchwała SN z dnia 15 maja 1997 r., sygn. I KZP 10/97

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Przestępstwo określone w art. 140 § 1 kk, polegające na sprowadzeniu niebezpieczeństwa powszechnego dla życia lub zdrowia ludzkiego, jest „umyślnym przestępstwem przeciwko życiu, zdrowiu”, o którym mowa w art. 108 § 2 kk.

Postanowienie SN z dnia 6 maja 1997 r., sygn. III KZ 45/97

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

W świetle przepisu art. 367 § 2 w zw. z art. 407 kpk sąd odwoławczy jest obowiązany z urzędu doręczyć wyrok oskarżonemu pozbawionemu wolności wtedy, gdy nie był on obecny podczas ogłoszenia wyroku.

Postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 1997 r., sygn. V KKN 255/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Środek odwoławczy dotyczy orzeczenia co do winy, gdy kwestionuje się jej przyjęcie (lub nieprzyjęcie) albo gdy kwestionuje się rodzaj winy lub kwalifikację prawną, a nawet stopień (zakres winy), np. przez przyjęcie „przyczynienia się” innej osoby. Należy to odnieść także do takiej sytuacji, jaka jest określona w art. 145 § 1 kk, a mianowicie, gdy chodzi wprawdzie o występek nieumyślny, ale taki, którego

Uchwała SN z dnia 17 kwietnia 1997 r., sygn. I KZP 43/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Kierowca-konduktor autobusu PKS nie jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 120 § 11 zd. 4 kk, przeto nie korzysta z ochrony prawnokarnej przewidzianej w art. 233 kk.

Uchwała SN z dnia 17 kwietnia 1997 r., sygn. I KZP 5/97

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Artykuł 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz.U. 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.) nie zmienia okresu odpowiedzialności dziennikarza za przestępstwo określone w art. 178 § 1 kk.

Wyrok SN z dnia 9 kwietnia 1997 r., sygn. III KKN 241/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

I. Osoba, która jest współwłaścicielem mienia ruchomego, nie może dopuścić się jego zaboru w rozumieniu art. 203 § 1 kk. Istota zaboru polega bowiem na wyjęciu spod władztwa dysponenta mienia ruchomego tegoż mienia wbrew jego woli. Dopuścić się go może osoba, która nie ma w ogóle prawa rzeczą rozporządzać. Tym właśnie różni się kradzież od przywłaszczenia, którego przedmiotem może być jedynie rzecz

Wyrok SN z dnia 3 kwietnia 1997 r., sygn. III KKN 170/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

W postępowaniu kasacyjnym uzupełnienie przewodu sądowego na podstawie art. 402 § 3 kpk jest wprawdzie dopuszczalne (por. art. 462 kpk), ale bez wątpienia znacznie ograniczone ze względu na istotę i charakter prawny kasacji. Nie ulega wątpliwości, że uzupełnienie przewodu sądowego dopuszczalne jest w zasadzie w celu potwierdzenia lub wykluczenia podniesionego w kasacji zarzutu rażącej obrazy prawa lub

Uchwała SN z dnia 13 marca 1997 r., sygn. I KZP 2/97

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Orzekając o warunkowym przedterminowym zwolnieniu z odbywania kary pozbawienia wolności, wynikającej ze zsumowania nie podlegających połączeniu kar z dwóch lub więcej wyroków, z których pierwszy, skazujący za przestępstwo popełnione w warunkach art. 60 § 1 kk, wydany został przed wejściem w życie ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. (Dz.U. 1995 r. Nr 95, poz. 475), drugi zaś (lub inny kolejny) wydany został

Uchwała SN z dnia 19 lutego 1997 r., sygn. I KZP 37/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Na postanowienie prokuratora o zarządzeniu na podstawie art. 208 kpk zatrzymania i przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej przysługuje zażalenie do sądu rejonowego, w którego okręgu prowadzi się postępowanie, a w wypadkach nie cierpiących zwłoki – do innego sądu rejonowego.

Uchwała SN z dnia 6 lutego 1997 r., sygn. I KZP 35/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Przewidziany w art. 211 § 2 kpk, obowiązek określenia w postanowieniu o zastosowaniu tymczasowego aresztowania terminu, do którego ma ono trwać, odnosi się również do sytuacji, gdy postanowienie takie zostaje wydane przez sąd w postępowaniu jurysdykcyjnym do czasu wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji.

Wyrok SN z dnia 5 lutego 1997 r., sygn. V KKN 180/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Niezależnie od tego, na jakim etapie postępowania w danej sprawie małżonek sędziego wykonywał funkcje prokuratorskie, sędzia ten jest wyłączony od udziału w sprawie.

Postanowienie SN z dnia 24 stycznia 1997 r., sygn. V KO 6/97

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

1. Datą złożenia wniosku przez sąd występujący o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania na podstawie art. 222 § 4 kpk jest data złożenia tego wniosku w biurze podawczym Sądu Najwyższego lub nadania go w polskim urzędzie pocztowym. 2. Organy, o których mowa w art. 222 § 4 kpk, mogą wystąpić z wnioskiem o przedłużenie tymczasowego aresztowania również i po upływie terminów z art. 222 § 2 lub

Wyrok SN z dnia 24 stycznia 1997 r., sygn. II KKN 151/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Określając pojęcie „w znacznych rozmiarach” w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o zwalczaniu niedozwolonego wyrobu spirytusu – odnosząc się do wyrobu (innych czynności wykonawczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 cyt. ustawy), bez wymaganej koncesji, spirytusu albo wódki – należy przede wszystkim uwzględnić ilość użytych płynów (alkohol, woda lub inne rozcieńczalniki), rodzaj

Wyrok SN z dnia 21 stycznia 1997 r., sygn. III KKN 168/96

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1997

Fałszowanie wyników głosowania w wyborach znanych polskiemu systemowi prawnemu, ale nie wymienionych w art. 189 kk, jest działaniem naruszającym przepisy prawa wyborczego, a także, ze względu na swoją cechę społecznego niebezpieczeństwa – działaniem karygodnym. Bezprawność i karygodność czynu nie może być jednak wystarczającą podstawą odpowiedzialności karnej. W ustawodawstwie polskim obowiązuje bowiem