Sąd Najwyższy rozpoznający rewizję nadzwyczajną był zobligowany do dokonania kontroli prawidłowości zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic rewizji nadzwyczajnej w celu sprawdzenia, czy nie zachodzi któraś z podstaw odwoławczych o charakterze bezwzględnym, w tym podstawa z art. 389 k.p.k. z 1969 r. to jest „oczywista niesprawiedliwość” orzeczenia.
W sprawie o wydanie wyroku łącznego, w wypadku zbiegu dwóch lub więcej kar 25 lat pozbawienia wolności, sąd okręgowy orzeka w składzie jednego sędziego i dwóch ławników (art. 28 § 1 k.p.k.), ewentualnie w składzie trzech sędziów (art. 28 § 2 k.p.k.). W razie wymierzenia przez sąd okręgowy kary dożywotniego pozbawienia wolności za jedno przestępstwo, bądź jako kary łącznej w postępowaniu zwyczajnym
1. W sytuacji, gdy w apelacji - wniesionej na niekorzyść przez podmiot profesjonalny - kwestionuje się prawidłowość ustalenia zachowania wyczerpującego znamiona przestępstwa niebędącego przedmiotem zarzutu w rozpoznawanej sprawie, lecz zachowania, którego ustalenie stanowi element podstawy rozstrzygnięcia w sprawie, dopuszczalne jest podnoszenie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych także wtedy,
Kasacja na korzyść oskarżonego z powodu rażącego naruszenia prawa, innego niż wymienione w art. 439 k.p.k., może być wniesiona także od tych, zawartych w wyroku sądu odwoławczego, rozstrzygnięć, które nie dotyczą odpowiedzialności karnej oskarżonego, jeżeli tylko kończą postępowanie w sprawie, w której orzeczono bezwzględną karę pozbawienia wolności.
W kwalifikacji prawnej i podstawie skazania powinien był również znaleźć się rzutujący w zasadzie tylko na stopień zawinienia art. 31 § 2 k.k., mimo że odstąpiono od stosowania wobec skazanego dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary. Zbytecznym postąpieniem było natomiast powołanie art. 31 § 2 k.k. w podstawie wymiaru kary, skoro zrezygnowano z sięgnięcia in concreto po instytucję nadzwyczajnego
Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych innego rodzaju niż ten do którego należał pojazd prowadzony przez sprawcę, pozostaje w ewidentnej sprzeczności z istotą owego wyrażonego w art. 42 § 2 k.k. zakazu i tym samym stanowi rażącą obrazę tego przepisu.
Związek, (udzielenia korzyści majątkowej z funkcją publiczną o którym mowa w art. 229 § 1 k.k.), nie musi dotyczyć wyłącznych kompetencji adresata korzyści majątkowej do załatwienia danej sprawy, czy też podjęcia w niej ostatecznej decyzji. Adresatem może być także osoba pełniąca funkcję publiczną, która działa tylko na pewnym etapie załatwienia danej sprawy i może tym działaniem wpłynąć na końcowy
Weksel niezupełny (in blanco) może stanowić dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej, o którym mowa w art. 310 § 1 k.k.
1. Skoro przepis art. 469 zd. 2 k.p.k. odwołuje się wprost do art. 325i § 1 k.p.k., a to unormowanie wyznacza określone warunki, w tym konkretne terminy, w jakich dotychczas prowadzone dochodzenie powinno przybrać formę śledztwa, to nie znajduje podstaw rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym w każdej innej sytuacji, w której zmiana formy postępowania przygotowawczego z dochodzenia na śledztwo nastąpiła
Zgodnie z dyspozycją art. 42 § 2 k.k. orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów było obligatoryjne. Środek ten mógł przyjąć zarówno postać zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, jak i zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Jeżeli jednak sąd decydował się na rozstrzygnięcie tego drugiego rodzaju, każdorazowo zakaz musiał obejmować pojazdy tego rodzaju
Z treści art. 343 § 6 i 7 k.p.k. jednoznacznie wynika, że uwzględniając wniosek, sąd skazuje oskarżonego zgodnie z jego treścią, a uznając, że nie zachodzą podstawy do jego uwzględnienia, rozpoznaje sprawę na zasadach ogólnych.
Sam przepis art. 42 § 2 k.k. jednoznacznie nakłada na sąd obowiązek, w razie skazania za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., orzeczenia wobec sprawcy tego występku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych lub pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Taka treść tego przepisu - odczytana z uwzględnieniem wspomnianego już i niekwestionowanego jego ratio legis - wskazuje, że zakresem orzekanego
Zgodnie z ogólnie akceptowanymi regułami intertemporalnymi, które muszą znaleźć w sprawie zastosowanie wobec braku jakichkolwiek szczególnej regulacji intertemporalnej w ustawie z dnia 12 stycznia 2007 r., proceduralna zmiana normatywna dokonana nawet po wydaniu orzeczenia lub zarządzenia, ale przed jego uprawomocnieniem się, musi być w postępowaniu uwzględniona.
Jeżeli po uzgodnieniu między prokuratorem a oskarżonym kary lub środka karnego dochodzi, przed zamknięciem postępowania przygotowawczego, do zmiany lub postawienia oskarżonemu kolejnego zarzutu, to ponowne uzgodnienie w tym przedmiocie staje się niezbędnym warunkiem umieszczenia w akcie oskarżenia wniosku o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy (art. 335 § 1 k.p.k.).
Przepis art. 2 k.p.k., mający charakter ogólny, określa jedynie cele postępowania karnego i kilka obowiązujących w tym postępowaniu zasad (m.in. zasadę prawdy materialnej wyrażoną w art. 2 § 2 k.p.k.). Skoro przepis ten nie reguluje przebiegu procesu karnego, nie może być mowy o jego naruszeniu w sposób poddający się kontroli instancyjnej.
Na podstawie językowej analizy obowiązującego ustawodawstwa karnego (w szerokim znaczeniu tego słowa), i to przy uwzględnieniu całego systemu obowiązującego w Polsce prawa, nie da się dokładnie ustalić, czy w art. 178a k.k. ustawodawca posłużył się pojęciem „środek odurzający” w znaczeniu szerokim czy wąskim. Konieczne jest wobec tego posłużenie się innymi metodami interpretacyjnymi, to jest wykładnią
W myśl art. 12 k.k. sprawca czynu ciągłego musi realizować składające się na czyn ciągły zachowania ze z góry podjętym zamiarem, a w tym wypadku nic nie wskazuje, by S. N. dokonując - skrótowo rzecz ujmując - w dniu 7 lipca 1995 r. przemycenia samochodów pochodzących z kradzieży działał z „góry powziętym zamiarem” obejmującym wszystkie zindywidualizowane działania.
Sprawca oszustwa nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć użyć w tym celu określonego sposobu działania czy zaniechania. W związku z tym do przestępstwa oszustwa nie dochodzi zarówno wtedy, jeżeli jeden z przedstawionych elementów nie jest objęty świadomością sprawcy, jak i wówczas, jeżeli któregoś z nich sprawca nie chce, lecz tylko się godzi. W przypadku działania sprawcy
