Wyrok SN z dnia 1 marca 2007 r. sygn. III KK 301/05

Sąd Najwyższy rozpoznający rewizję nadzwyczajną był zobligowany do dokonania kontroli prawidłowości zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic rewizji nadzwyczajnej w celu sprawdzenia, czy nie zachodzi któraś z podstaw odwoławczych o charakterze bezwzględnym, w tym podstawa z art. 389 k.p.k. z 1969 r. to jest „oczywista niesprawiedliwość” orzeczenia.

Z uzasadnienia

Zasadny jest zarzut rażącego naruszenia przepisów prawa procesowego w postępowaniu odwoławczym, toczącym się przed Sądem Najwyższym, który rozpoznawał rewizję nadzwyczajną wniesioną na korzyść skazanych J. B., J. G. i K. R. przez Ministra Sprawiedliwości.

W postępowaniu tym, zgodnie z art. 462 k.p.k. z 1969 r. miały odpowiednie zastosowanie przepisy regulujące postępowanie odwoławcze, a wśród nich przepis art. 389 tego kodeksu, którego zastosowania nie wyłączał żaden z przepisów rozdziału 47, dotyczący rewizji nadzwyczajnej.

Na gruncie ówczesnego stanu prawnego, zarówno w piśmiennictwie jak i orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie traktowano przepis art. 389 k.p.k., (podobnie jak art. 440 k.p.k.) jako bezwzględną przyczynę odwoławczą. Przepis ten nie mógł wprawdzie stanowić samodzielnej podstawy odwoławczej, był wypadkową uchybień zaliczonych do względnych przyczyn odwoławczych, wymienionych w art. 387 k.p.k. z 1969 r. (aktualnie 438 k.p.k.), jednakże jego zastosowanie miało charakter obligatoryjny( por. J. Grajewski, E. Skrętowicz, Kodeks postępowania karnego z komentarzem, Gdańsk 1995, s. 257 - 258).