Wyrok SN z dnia 14 marca 2007 r. sygn. III KK 494/06

Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych innego rodzaju niż ten do którego należał pojazd prowadzony przez sprawcę, pozostaje w ewidentnej sprzeczności z istotą owego wyrażonego w art. 42 § 2 k.k. zakazu i tym samym stanowi rażącą obrazę tego przepisu.

Z uzasadnienia

Nie ulega wątpliwości, że przepis art. 42 § 2 k.k. nakłada na sąd - w razie skazania za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. - obowiązek orzeczenia wobec sprawcy tego występku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych lub pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Wykładnia językowa tak sformułowanego przepisu mogłaby - przy dosłownym, nie liczącym się z jego ratio legis literalnym odczytaniu - uzasadniać twierdzenie, że sąd skazując sprawcę takiego występku i obligatoryjnie orzekając wobec niego ten rodzaj środka karnego, miałby możliwość zupełnie dowolnego dokonywania wyboru pojazdów, których ten zakaz miałby dotyczyć. W szczególności nie uwzględniania - przy określaniu jego zakresu - tego rodzaju pojazdu, którym kierował sprawca w czasie dokonania owego przedmiotowego czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. Akceptowanie dopuszczalności takiej wykładni tegoż przepisu art. 178a § 1 k.k. byłoby zatem równoznaczne ze stwierdzeniem poprawności zaskarżonego kasacją orzeczenia, także w części dotyczącej rozstrzygnięcia o środku karnym.