Wyrok SN z dnia 22 marca 2007 r. sygn. II KK 408/06

Z treści art. 343 § 6 i 7 k.p.k. jednoznacznie wynika, że uwzględniając wniosek, sąd skazuje oskarżonego zgodnie z jego treścią, a uznając, że nie zachodzą podstawy do jego uwzględnienia, rozpoznaje sprawę na zasadach ogólnych.

Z uzasadnienia

Nie ulega wątpliwości, że jednym z warunków dopuszczalności określonego w art. 335 k.p.k. skazania bez rozprawy jest orzeczenie w ten sposób kary lub środka karnego uzgodnionych z oskarżonym. Z treści tego przepisu wynika bowiem, że wniosek o skazanie w tym trybie musi zawierać uzgodnioną propozycję co do kary lub środka karnego, a skoro tak, to oskarżony musi wyrazić zgodę na taki sposób załatwienia sprawy. Dochodzi w ten sposób do sui generis porozumienia między podejrzanym a prokuratorem, w ramach którego ten pierwszy decyduje się na to, by być za określone przestępstwo skazany, bez przeprowadzenia rozprawy, w zamian za uzgodnione pomiędzy nim a prokuratorem konsekwencje prawnokarne. Do istoty więc tej swoistej ugody należy negocjacja warunków, na jakich oskarżony jest gotów wyrazić zgodę na skazanie go w ten sposób (por. A. Marek: Konsensualny model rozstrzygania spraw w procesie karnym, (w:) Zasady procesu karnego wobec wyzwań współczesności. Księga ku czci prof. S. Waltosia pod red. J. Czapskiej, A. Gaberle, A. Światłowskiego, A. Zolla, Warszawa 2000, str. 65, R. Koper - Zgoda oskarżonego jako warunek skazania bez rozprawy - Palestra 2001, z. 5−6, str. 7, R. Koper Rozstrzygnięcia sądu w przedmiocie wniosku o skazanie bez rozprawy, PS 2002, z. 6, str. 72). Stąd tez orzekając w tym trybie sąd jest związany wnioskiem prokuratora w tym znaczeniu, że nie może wymierzyć oskarżonemu innej kary lub środka karnego aniżeli te w nim wnioskowane, bowiem treść tego wniosku jest wynikiem jego porozumienia z prokuratorem, mocą którego obaj zgadzają się tylko na takie akurat rozstrzygnięcie w sprawie, w szczególności co do kar i środków karnych. Równocześnie z treści art. 343 § 6 i 7 k.p.k. jednoznacznie wynika, że uwzględniając wniosek, sąd skazuje oskarżonego zgodnie z jego treścią, a uznając, że nie zachodzą podstawy do jego uwzględnienia, rozpoznaje sprawę na zasadach ogólnych. Nie oznacza to jeszcze, że w sytuacji uznania braku podstaw do uwzględnienia wniosku i stwierdzenia potrzeby jakiejkolwiek zmiany jego treści sąd jest każdorazowo obligowany do rozpoznania takiej sprawy na zasadach ogólnych. Może bowiem doprowadzić do zmodyfikowania wniosku (tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego) na posiedzeniu wyznaczonym na podstawie przepisu art. 343 § 5 k.p.k., przez prokuratora. Przy czym - co oczywiste wobec konsensualnej formy takiego trybu zakończenia postępowania karnego - warunkiem „skuteczności” takiego wniosku jest, by oskarżony, na tak skorygowaną jego treść wyraził zgodę. To przekonanie o tym, że sąd nie może - decydując się na uwzględnienie wniosku złożonego w omawianym trybie - samodzielnie dokonywać w nim zmian, bez uzyskania co do nich zgody stron, było wielokrotnie wyrażone zarówno w orzecznictwie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2005 r., I KZP 10/05, OSNKW 2005, z. 4, poz. 42; wyroki Sądu Najwyższego z: 9 listopada 2005 r., V KK 296/05, Lex nr 164332 i 9 grudnia 2005 r., KK 25/05, OSNKW 2006, z. 6, poz. 20), jak i piśmiennictwie (por. T. Grzegorczyk - Wydanie wyroku na posiedzeniu w znowelizowanej procedurze karnej PS 2003, nr 9, str. 22 − 24, K. Lewczuk - Rola sądu w konsensualnym zakończeniu procesu karnego - Pr. i Pr. 2004, z. 4, poz. 143).