Wyrok SN z dnia 23 lutego 2012 r., sygn. III KK 386/11

Instytucja skazania bez rozprawy zakłada nie tylko uzgodnienie poddania się takiemu skazaniu, ale także zaakceptowanie przez oskarżonego mających być objętych tym skazaniem określonych reakcji karnoprawnych, czyli kary, środków karnych i środków probacyjnych.

Uwzględnienie wniosku prokuratora, uzgodnionego uprzednio z oskarżonym (art. 335 § 1 k.p.k.), o skazanie tego oskarżonego bez rozprawy w określony sposób (art. 343 § 1 k.p.k.), może nastąpić jedynie wówczas, gdy w tym czasie nie zmieniła się sytuacja prawna oskarżonego, a więc jeżeli stoi on nadal pod zarzutem popełnienia określonego przestępstwa, cały czas tego samego. Jeżeli natomiast doszło do zmiany opisu i kwalifikacji prawnej tego zachowania, to prokurator powinien ponownie uzgodnić z oskarżonym sposób skazania go bez rozprawy, i to nawet wówczas, gdy kara i inne środki uprzednio uzgodnione mieszczą się w granicach kar i środków możliwych obecnie do orzeczenia. Nie można natomiast uznać, że zachodzą podstawy do uwzględnienia wniosku prokuratora o skazanie bez rozprawy (art. 343 § 7 k.p.k.), gdy takich ponownych uzgodnień z oskarżonym prokurator nie dokonał.