Wyrok SN z dnia 9 maja 2007 r. sygn. II KK 39/07

Uzgodniony wniosek stron nie może żadną miara ograniczać sądu w realizowaniu jego konstytucyjnych kompetencji wydawania wyroków zgodnych tak z obowiązującym prawem jak i respektujących jego własne przekonanie oraz ocenę stwierdzonych w sprawie okoliczności faktycznych czy prawnych. To właśnie uzasadnia prawo Sądu do uzależnienia uwzględnienia wniosku od dokonania w nim określonych i przez niego stronom sugerowanych modyfikacji.

Z uzasadnienia:

Nie ulega wątpliwości, że przewidziana w art. 335 k.p.k. instytucja skazania bez rozprawy jest jedną z form konsensualnego kończenia procesu karnego. Taki jej charakter, niejako sam przez się, uzależnia możliwość jej zastosowania przede wszystkim od uzyskania przez prokuratora zgody oskarżonego na orzeczenie proponowanej przez niego w sformułowanym w tym trybie wniosku o skazanie bez rozprawy kary lub środka karnego. Ich uzgodnienie przez prokuratora i oskarżonego, stanowiące zawarty między nimi swoisty konsensus, jest bowiem jedną z przesłanek formalnych warunkujących sądowi możliwość skorzystania z tej instytucji. To niewątpliwe, bo mające umocowanie w samej treści art. 335 § 1 k.p.k., przekonanie rodzi określone procesowe konsekwencje. Jedną z nich jest związanie sądu orzekającego w trybie tego przepisu, takim wnioskiem prokuratora, tak co do wymiaru kary zasadniczej, jak i środków karnych. Orzekając bowiem niezgodnie z jego treścią, sąd tym samym narusza warunki tej ugody zawartej pomiędzy prokuratorem i oskarżonym, która właśnie tylko tak określiła przesłanki dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej przez oskarżonego.