Zwrot „w sprawie” użyty w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. nie odnosi się do ram przedmiotowo i podmiotowo złożonych aktów oskarżenia, ale bądź to do wyodrębnionych czynów przestępczych, bądź poszczególnych sprawców.
Przepis art. 300 § 2 k.k., który stał się podstawą skazania M. P. w niniejszej sprawie, cechuje złożony charakter znamion. Przewiduje on liczne formy czynności sprawczych - „usuwa, ukrywa, zbywa” - itd., jako przedmiot znamion czynnościowych czy inaczej przedmiot bezpośredniego działania wskazuje „mienie zajęte lub zagrożone zajęciem”. Treść przepisu określa niezbędną dla przypisania odpowiedzialności
Prokurator może brać udział w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) jedynie wtedy, gdy na skutek złożenia skargi stał się stroną tego postępowania (skarżącym w rozumieniu tej ustawy).
W sprawie, w której miejsce popełnienia przestępstwa (przestępstw) jest ustalone, art. 31 § 3 k.p.k. nie dopuszcza właściwości miejscowej sądu, w którego okręgu przestępstwa nie popełniono, nawet jeśli w jego okręgu najpierw wszczęto postępowanie przygotowawcze.
„Wynagrodzenie biegłego za wykonaną pracę', o którym stanowi art. 10 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. z 1950 r. Nr 49, poz. 445 ze zm.), nie obejmuje zwrotu należności za czas zużyty na dojazd do miejsca czynności sądowej.
Strażnik gminny (miejski) jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 k.k.
„Wprowadzeniem do obrotu handlowego', w rozumieniu art. 12 pkt 3 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55, ze zm.), jest przekazanie przez producenta lub importera po raz pierwszy do obrotu handlowego wyrobów tytoniowych, o których mowa w tej ustawie.
postanowił odmówić podjęcia uchwały.
Czyn ciągły został uznany w przepisie art. 12 k.k. jako jeden czyn zabroniony i stanowi z punktu widzenia procesu karnego jednolitą całość. Podstawą odpowiedzialności za ten czyn są wszystkie objęte znamieniem ciągłości zachowania, a granice wyznacza początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań, jeśli wszystkie zostały podjęte z góry powziętym zamiarem. Przyjęcie tej konstrukcji 'czynu ciągłego
1. Zmiana orzeczenia, mimo iż skarżący wnosił o jego uchylenie, nie stanowi przekroczenia granic środka odwoławczego. 2. Wynikający z art. 454 § 2 k.k. zakaz orzekania reformatoryjnego przez sąd odwoławczy dotyczy nie tylko sytuacji, w której dojść miałoby do zmiany ustaleń faktycznych w dyspozytywnej części wyroku, ale także i sytuacji, w której sąd odwoławczy dokonałby zmiany ustaleń faktycznych
Prawomocność orzeczenia powstaje w określonym czasie z mocy samego prawa. Dlatego bez znaczenia prawnego jest zarówno niewydanie stwierdzającego stan prawomocności zarządzenia, które ma charakter jedynie deklaratoryjny, jak i wykonywanie dalszych czynności przez organy procesowe i strony, tak jakby wcześniej nie doszło do uprawomocnienia się orzeczenia.
1. Negatywna przesłanka procesowa w postaci przedawnienia karalności przestępstwa ma charakter wtórny w stosunku do podstawy prawnej umorzenia postępowania karnego zawartej w treści zaskarżonego wyroku. Przywołany przez Sąd Apelacyjny w Krakowie brak zgody państwa wydającego na ściganie i skazanie T. J. za czyn będący przedmiotem rozważań wyklucza bowiem prowadzenie postępowania karnego w tym zakresie
1. Dopóki tzw. postępowanie przedkasacyjne nie zostanie zakończone, dopuszczalne jest zażalenie na orzeczenia wydane w tym postępowaniu przez sąd odwoławczy, działający jako sui generis sąd pierwszej instancji - w trybie określonym w ustawie procesowej - z wyjątkami przewidzianymi w art. 528 § 1 k.p.k. 2. Przepis art. 84 § 3 k.p.k. nie stanowi podstawy do twierdzenia, że pisemna informacja obrońcy,
Przepis art. 75 § 4 k.k. reguluje jednoznacznie okres, w którym możliwe jest zarządzenie wykonania kary warunkowo zawieszonej, w razie zaistnienia przesłanek takiej decyzji, wskazanych w § 1 i 2 tego przepisu. Jest nim oznaczony w wyroku okres próby i dalsze 6 miesięcy, biegnące od zakończenia okresu próby. W tym okresie konieczne jest nie tylko podjęcie decyzji o zarządzeniu wykonania kary warunkowo
Wszystkim stronom postępowania przysługuje apelacja od wyroku zaocznego wydanego w postępowaniu uproszczonym, a oskarżonemu także sprzeciw.
Niepełne pouczenie o sposobie i terminie zaskarżenia wyroku sądu odwoławczego kasacją nie mogło wywołać dla (skazanego) ujemnych skutków procesowych (art. 16 § 1 k.p.k.).
O dobrowolnym odstąpieniu od usiłowania można mówić wówczas gdy sprawca dobrowolnie zrezygnował z popełnienia czynu zabronionego w fazie usiłowania nieukończonego. Jeżeli zachowanie bezpośrednio zmierzające do dokonania osiągnie fazę usiłowania ukończonego, tj. gdy sprawca wykonał wszystkie czynności prowadzące do realizacji znamion czynu zabronionego, to do bezkarności za usiłowanie przestępstwa konieczne
Nie jest bowiem dopuszczalne omijanie zawartego w art. 523 § 1 k.p.k. zakazu wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu niewspółmierności kary, przez podnoszenie zarzutu rzekomego naruszenia prawa materialnego, a mianowicie przepisów Kodeksu karnego dotyczących dyrektyw sądowego wymiaru kary, zaś zarzut taki ma w istocie charakter zarzutu przewidzianego w art. 438 pkt 4 k.p.k., a nie zarzutu <naruszenia
Jeśli sąd odwoławczy z obrazą art. 451 zd. 2 k.p.k., prowadzi rozprawę apelacyjną bez udziału oskarżonego lub jego obrońcy, to dopuszcza się uchybienia wymienionego w art. 439 § 1 pkt 10 in fine k.p.k.
Zgodnie z art. 518 k.p.k. jeżeli przepisy „Rozdziału 55. Kasacja” nie stanowią inaczej do postępowania w trybie kasacji stosuje się odpowiednio przepisy działu IX k.p.k. tj. przepisy dotyczące postępowania odwoławczego. W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego nigdy nie budziło wątpliwości, iż z uwagi na treść art. 518 k.p.k. ma w postępowaniu kasacyjnym zastosowanie unormowanie z art. 431 k.p.k
Termin dwumiesięczny /zresztą o charakterze jedynie instrukcyjnym/ wskazany w art. 11 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki trzeba liczyć od daty złożenia skargi. Należy jednak przyjąć, że wtedy, gdy skarga o stwierdzenie przewlekłości postępowania dotknięta jest brakami formalnymi lub nieopłacona, to za datę złożenia skargi
Istotnie, opis przestępstwa zawarty przez prokuratora w akcie oskarżenia nie zawiera expressis verbis sformułowania, jakie za treścią art. 286 § 1 k.k. przytacza obrońca, prawdą też jest, że opis tego czynu nie jest doskonały a wręcz uchybia przepisowi art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k., obligującego oskarżyciela do dokładnego określenia zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem m.in. sposobu i okoliczności
W sytuacji, w której podejrzany po złożeniu wyjaśnień zmarł w toku toczącego się postępowania przygotowawczego, co uzasadniało umorzenie w tym fragmencie tego postępowania w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k., sąd w pełni uprawniony jest do odczytania protokołu zawierającego takie wyjaśnienia w postępowaniu jurysdykcyjnym toczącym się wobec współoskarżonych, traktując ten dowód jako dokument
Skazanemu (...) nie przysługuje prawo do nadzwyczajnego złagodzenia kary z przepisu art. 60 § 3 k.k., ponieważ w chwili składania wyjaśnień, na których bazuje skarga, miał on świadomość, że nie ujawnia wobec organu ścigania informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa ani istotnych okoliczności jego popełnienia, lecz jedynie, iż potwierdza informacje posiadane już przez ten
