Postanowienie SN z dnia 25 sierpnia 2005 r. sygn. III KK 309/04

Istotnie, opis przestępstwa zawarty przez prokuratora w akcie oskarżenia nie zawiera expressis verbis sformułowania, jakie za treścią art. 286 § 1 k.k. przytacza obrońca, prawdą też jest, że opis tego czynu nie jest doskonały a wręcz uchybia przepisowi art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k., obligującego oskarżyciela do dokładnego określenia zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem m.in. sposobu i okoliczności jego popełnienia. Z powyższego jednak żadną miarą nie da się wyciągnąć postulowanego przez autora kasacji wniosku co do braku skargi oskarżyciela, jaki to brak miałby stać na przeszkodzie rozpoznaniu sprawy przez sąd w granicach zdarzenia faktycznego opisanego w zarzucie aktu oskarżenia. Zauważyć bowiem trzeba, że skrótowe, czy nieprecyzyjne ujęcie w akcie oskarżenia zarzuconego czynu nie może być traktowane jako równoznaczne z brakiem skargi uprawnionego oskarżyciela. Skoro zatem w zarzucie wniesionego w niniejszej sprawie aktu oskarżenia wskazano, iż działanie Grzegorza D. miało polegać na doprowadzeniu kontrahenta, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez niezapłacenie mu za nabyte towary w braku takiego zamiaru i działanie to miało polegać na „wyłudzeniu”, to nie może ulegać wątpliwości, że skarga o popełnienie przestępstwa zawierała niezbędne elementy, prokurator był uprawnionym podmiotem do jej złożenia, zaś sąd zobligowany był do przeprowadzenia ustaleń i ocen we wskazanych w niej granicach. Takich zresztą ustaleń i ocen dokonał sąd meriti, precyzując w wyroku skazującym opis (szczegółowo ustalonego) działania przestępnego - w sposób odpowiadający dyspozycji art. 286 § 1 k.k., także odnośnie do znamienia opisującego wprowadzenie w błąd osoby pokrzywdzonej.