Wyrok SN z dnia 25 września 2005 r. sygn. III KK 126/05

Zwrot „w sprawie” użyty w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. nie odnosi się do ram przedmiotowo i podmiotowo złożonych aktów oskarżenia, ale bądź to do wyodrębnionych czynów przestępczych, bądź poszczególnych sprawców.

Z uzasadnienia

1. „Zwrot «w sprawie» użyty w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. nie odnosi się do ram przedmiotowo i podmiotowo złożonych aktów oskarżenia, ale bądź to do wyodrębnionych czynów przestępczych, bądź poszczególnych sprawców. Wniosek ten najzupełniej jasno wynika z analizy posługiwania się przez ustawodawcę terminem „sprawa” w przepisach określających właściwość rzeczową i miejscową sądów, a także reguł łącznego czy rozłącznego rozpoznania «spraw» - por. w szczególności art. 24 i 25 k.p.k. czy art. 33 i 34 k.p.k. Prezentując w kasacji stanowisko odmienne, obrońca nie dostrzegł, że nawet w «cytowanym» przez niego (...) komentarzu, opisując właściwość rzeczową, autor wyraźnie akcentował, że jest «to uprawnienie do orzekania w określonych sprawach (a precyzyjniej: <w sprawie o określone przestępstwo>...)» [S. Zabłocki (w:) K.P.K. Komentarz, pod red. Z. Gostyńskiego, Warszawa 1998, s. 475].”