Wyrok SN z dnia 14 lutego 2001 r. sygn. V KKN 525/00

W razie stwierdzenia przy rozpoznaniu kasacji od prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego, iż zostało ono wydane w sprawie o wykroczenie, należącej do właściwości wojskowego sądu garnizonowego, Sąd Najwyższy - Izba Karna uchyla zaskarżone orzeczenie i przekazuje sprawę właściwemu prokuratorowi wojskowemu, jako organowi uprawnionemu do czynności procesowych przewidzianych w art. 677 § 2 w zw. z art. 676 § 1 k.p.k., bądź w art. 680 § 1 k.p.k. Nie jest natomiast dopuszczalne podjęcie przez Sąd Najwyższy - Izbę Karną orzeczenia następczego w postaci umorzenia postępowania wobec stwierdzenia okoliczności wyłączającej ściganie (brak skargi uprawnionego oskarżyciela), gdyż takie orzeczenie naruszałoby podział właściwości w sprawach karnych między Izbą Karną, a Izbą Wojskową Sądu Najwyższego i stanowiłoby uchybienie określone w art. 439 § 1 pkt 3 w zw. z art. 655 § 2 k.p.k.

Przewodniczący: sędzia SN S. Zabłocki.

Sędziowie SN: H. Gradzik (sprawozdawca), E. Strużyna.

Prokurator Prokuratury Krajowej: B. Drozdowska.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2001 r. sprawy Krzysztofa D., oskarżonego z art. 86 § 1 i art. 94 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w., z powodu kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Ś. z dnia 30 listopada 1999 r.