Wyrok SN z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. II KK 119/10

Skoro oskarżony w momencie składania swojego oświadczenia nie znał żadnego z kolejnych terminów rozpraw, to oparcie się przez Sąd pierwszej instancji na przepisie art. 377 § 3 k.p.k. nie było uprawnione. Oczywiście oświadczenie oskarżonego stanowiło przejaw jego decyzji co do uczestnictwa w postępowaniu, ale nie powinno stanowić podstawy do zastosowania przepisu art. 377 § 3 k.p.k.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jacek Sobczak (przewodniczący)

SSN Krzysztof Cesarz

SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)

Protokolant Ewa Oziębła

przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Lucjana Nowakowskiego,

w sprawie Radosława K. skazanego z art. 282 k.k. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 3 listopada 2010 r., kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 22 września 2009 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 13 października 2008 r.,

uchyla zaskarżony wyrok oraz utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P. i sprawę oskarżonego Radosława K. przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w P.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 października 2008 r., Sąd Rejonowy w P. skazał m.in. oskarżonego Radosława K. za przestępstwo z art. 282 k.k. - na podstawie art. 282 k.k. i art. 33 § 2 k.k. - na karę czterech lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł.

Obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu:

I. rażące naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1. naruszenie art. 6 k.p.k. w zw. z art. 75 § 1 k.p.k. w zw. z art. 390 § 1 k.p.k. oraz art. 175 § 2 k.p.k. przez prowadzenie postępowania pod nieobecność oskarżonego i bez zawiadamiania go o terminach rozprawy, czym uniemożliwiono mu skorzystanie z przysługujących mu uprawnień procesowych oraz realne wykonywanie prawa do obrony;

2. naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzyganie wszelkich niedających się usunąć wątpliwości w sprawie na niekorzyść oskarżonego;