O ile ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych przewidywała w art. 66 obligatoryjne orzekanie zakazu wstępu na imprezę masową wobec sprawców przestępstw o znamionach opisanych w art. 59 i 60 ustawy, o tyle art. 41b § 1 k.k., statuował fakultatywne orzekanie tego środka, a obowiązek sięgania po niego ograniczał jedynie do wypadków wskazanych w ustawie, nie zawężając jednak kręgu tych wypadków do przewidzianych
Przepis art. 264 § 3 k.k. penalizuje podejmowanie działań organizacyjnych mających na celu przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem chroni tylko i wyłącznie granice RP przy przekraczaniu jej w dwie strony i nie może być uznany za odpowiednik czynu stypizowanego w przepisie art. 371 1 część druga Kodeksu karnego Republiki Białorusi.
Jeżeli po przedstawieniu do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy nastąpi taka zmiana stanu prawnego, że podjęcie uchwały staje się zbędne, to postępowanie w tym zakresie - na podstawie art. 61 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.) - należy umorzyć.
Podstawy stosowania tymczasowego aresztowania, określone w art. 258 § 2 k.p.k., przy spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 249 § 1 i art. 257 § 1 k.p.k. i przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 259 § 1 i 2 k.p.k., stanowią samodzielne przesłanki szczególne stosowania tego środka zapobiegawczego.
Brak wypowiedzi Sądu Najwyższego w zakresie wykładni określonych przepisów w żadnym wypadku nie uprawnia do korzystania z instytucji wskazanej w art. 441 § 1 k.p.k.
Błędne jest przekonanie, że skoro w sprawie wystąpiła sytuacja 'nie objęta wprost dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego', to uzasadnione jest wystąpienie o zasadniczą wykładnię ustawy. Taki punkt widzenia przekreśla znaczenie fundamentalnej zasady procesowej - jak również ustrojowej - zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądów.
W przypadku wątpliwości, co do charakteru prawnego przepisu zamieszczonego w którymś z rozdziałów części szczególnej kodeksu karnego należy uznać, że jeżeli przewidziana w tym przepisie modyfikacja sankcji karnej uzasadniona jest okolicznościami poprzedzającymi określony czyn lub też następującymi po jego popełnieniu, powinien być on traktowany jako instytucja sądowego wymiaru kary. Jeżeli zaś określone
Warunkiem istnienia w obrocie prawnym wyroku jako dokumentu procesowego jest sporządzenie go na piśmie, a następnie publiczne ogłoszenie.
Artykuł 21b ust. 8 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 - 1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.) nie stanowi lex specialis w stosunku do art. 524 § 3 k.p.k. Zatem kasacja na niekorzyść osoby lustrowanej wniesiona przez Prokuratora Generalnego po upływie 6 miesięcy od uprawomocnienia
Bezwzględna przyczyna odwoławcza w postaci udziału osoby nieuprawnionej w wydaniu orzeczenia (art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k.) wystąpi wówczas, gdy osoba ta nie ma w ogóle uprawnień do orzekania w jakimkolwiek sądzie (nie jest sędzią), bądź też nie ma ich do orzekania w danym sądzie. Z wykładni językowej przepisu art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. wprost wynika, że niezbędnym elementem składowym tej przesłanki jest
W wypadku uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji w zakresie orzeczenia o karze, przy utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku co do winy, rozstrzygnięcie sądu odwoławczego w zakresie winy oskarżonego może być poddane kontroli kasacyjnej dopiero po uprawomocnieniu się wyroku sądu odwoławczego rozstrzygającego co do kary wymierzonej oskarżonemu, albowiem dopiero wówczas spełniony jest warunek wydania
Dla przyjęcia kwalifikacji prawnej obejmującej przepis art. 178 § 1 k.k. z powodu zbiegnięcia z miejsca zdarzenia, niezbędne jest przypisanie sprawcy umyślności co do tego, iż przez zbiegnięcie zmierzał on do uniknięcia odpowiedzialności za zachowanie, które wyczerpało znamiona ustawowe przestępstw stypizowanych w art. 177 k.k.
Określony przepisem art. 502 § 1 k.p.k. górny pułap grzywny, możliwej do wymierzenia w postępowaniu nakazowym, odnosi się nie tylko do kar jednostkowych orzekanych za poszczególne, zbiegające się przestępstwa, ale także do wymierzonej na ich podstawie kary łącznej.
Ocena czy w odniesieniu do oskarżonego (podejrzanego) zachodzą wątpliwości, i to uzasadnione, co do jego poczytalności, dokonywana jest przez organ procesowy w oparciu o ujawnione w toku postępowania okoliczności, które są temu organowi znane. Naruszenie art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k. może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy rozprawa przeprowadzona została bez udziału obrońcy, pomimo iż sąd powziął wątpliwości
Wątpliwość co do bezstronności sędziego (art. 41 § 1 k.p.k.), musi istnieć obiektywnie i poddawać się zewnętrznej weryfikacji oraz ocenie, a nie być tylko subiektywnym przekonaniem określonej osoby.
Sam fakt niewywiązania się z zapłaty na rzecz operatora kwoty z tytułu rachunku za korzystanie z usług telekomunikacyjnych, nie poprzedzony ustaleniem, o wprowadzeniu drugiej strony umowy w błąd lub wyzyskania jej błędu, nie może być wystarczający do przypisania stronie przestępstwa oszustwa.
Jeżeli przy rozbieżności poglądów w doktrynie i orzecznictwie sąd decyduje się podzielić określone stanowisko, to powinien, nie tylko przez samo odwołanie się do niego, ale także przez rozważenie argumentów wyrażanych przez zwolenników innego podejścia do danej kwestii, wskazać w sposób przekonujący powody trafności aprobowanej koncepcji i niezasadności jej przeciwieństwa. Wymaga tego bowiem rzetelność
Pod pojęciem „naruszenia przepisów prawa” rozumieć należy takie naruszenie każdego aktu normatywnego obowiązującego powszechnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które oznacza niewykonanie nakazu lub przekroczenie zakazu, obowiązujących osobę pełniącą funkcję publiczną jako adresata tych norm. Naruszenie przepisów prawa w rozumieniu art. 229 § 3 k.k. nie obejmuje natomiast tych postąpień i decyzji
Jeżeli sąd, rozpoznając sprawę w postępowaniu uproszczonym, postanowi, po rozpoczęciu rozprawy, a przed otwarciem przewodu sądowego, o jej odroczeniu, czy to z przyczyn określonych w art. 480 k.p.k., czy też z innych powodów, w tym nawet, gdy nastąpi to więcej niż jeden raz, to przystępując następnie ponownie do rozpoczęcia rozprawy w kolejnym jej terminie, prowadzi postępowanie nadal w trybie uproszczonym
Art. 442 § 3 k.p.k., z którego treści wynika, że zapatrywania prawne i wskazania sądu odwoławczego co do dalszego postępowania są wiążące dla sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Przepis ten stanowi wyjątek od samodzielności jurysdykcyjnej sądu, ale nie od zasady swobodnej oceny dowodów. Strona przedmiotowa przestępstwa określonego w art. 231 § 3 k.k. nie wyczerpuje się w przekroczeniu
Ruchem lądowym jest nie tylko ruch na drogach publicznych i w strefach zamieszkania, ale także ruch w miejscach dostępnych dla powszechnego użytku. Do miejsc takich zalicza się drogi wewnętrzne, wymienione w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm. Nie zalicza się do nich natomiast miejsc, w których dopuszczone jest do ruchu tylko
Dla realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 160 § 1 k.k. konieczna jest indywidualizacja osób pokrzywdzonych, co oznacza, że konieczne jest wykazanie konkretnych osób, którym w wyniku działania (lub zaniechania) sprawcy grodziło bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub utraty życia. Nie jest natomiast niezbędne ustalenie tożsamości tych osób. Zamiar ewentualny określony
Pociągnięcie do odpowiedzialności karnej za popełnienie czynu zabronionego „wspólnie i w porozumieniu” z inną osobą (art. 18 § 1 k.k.) zawsze wymaga ustalenia, na czym polegał konkretne zachowanie realizujące znamiona współsprawstwa. Nawet przyjmując, że owo współsprawstwo - od strony przedmiotowej - nie musi polegać na realizacji znamion czasownikowych ujętych w opisie czynu zabronionego w części
