Uchwała SN z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. I KZP 19/10
Przepisy art. 607e § 3 pkt 4 i 5 k.p.k. statuują samodzielne przesłanki wyłączenia przewidzianej w art. 607e § 1 k.p.k. zasady specjalności.
-
-
Uchwała SN z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. I KZP 20/10
Uchylenie - w trybie kontroli instancyjnej - postanowienia o przedłużeniu stosowania tymczasowego aresztowania, niezależnie od tego, jakiej treści orzeczenie następcze wydano, rodzi obowiązek natychmiastowego zwolnienia oskarżonego, jeżeli upłynął termin, na który uprzednio zastosowano lub przedłużono stosowanie tego środka, a oskarżony nie podlega pozbawieniu wolności w innej sprawie.
-
Postanowienie SN z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. I KZP 18/10
Użyte w art. 186 § 1 k.p.k. sformułowanie 'pierwsze zeznanie w postępowaniu sądowym' nie odnosi się do sytuacji procesowej, w której sprawa po uchyleniu wyroku sądu pierwszej instancji została przekazana sądowi do ponownego rozpoznania i świadek jest ponownie przesłuchiwany.
-
Wyrok SN z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. IV KK 173/10
1. Sformułowanie „treści pornograficzne związane z prezentowaniem przemocy” użyte w art. 202 § 3 k.k., obejmuje swoim zakresem także przedstawianie odegranych przez aktorów scen przemocy powiązanych z treściami o jakich mowa w powołanym wyżej przepisie, jak też tego rodzaju sceny wytworzone za pomocą różnych innych technik wizualizacji. 2. Znamię „treści pornograficzne” użyte w dyspozycji art. 202
-
Wyrok SN z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. V KK 178/10
Zniżka ceny o 15% nie musi wskazywać na świadomość pochodzenia nabywanego towaru z przestępstwa, skoro stosowanie podobnych upustów nie wydaje się być niczym nadzwyczajnym, tak handlu detalicznym, jak i obrocie gospodarczym. Tym bardziej, gdy przedmiotem sprzedaży jest towar o częściowo obniżonej wartości.
-
Postanowienie SN z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. V KK 254/10
Jest oczywiste, że Jan S., podobnie jak inni uczestnicy (tzw. wydarzeń zielonogórskich z 1960 r.), nie działali z pobudek chuligańskich, lecz w ramach słusznego protestu przeciwko podjętej przez władze eksmisji katolickiej parafii. Argumentacja ta mogłaby jednak zmierzać jedynie do zakwestionowania prawidłowości zastosowania w sprawie przepisu art. 4 ustawy z 22 maja 1958 r.; można bowiem wywodzić,
-
Wyrok SN z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. IV KK 282/10
Przepis art. 415 § 5 zd. 2 k.p.k. w sposób całkiem jasny, a zarazem jednoznacznie kategoryczny wyklucza dopuszczalność rozstrzygania w różnych postępowaniach o tej samej szkodzie. Jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono, to nie jest możliwe orzekanie o obowiązku naprawienia szkody i to niezależnie od tego
-
Wyrok SN z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. IV KK 295/10
Gdy przestępstwa, za które orzeczono kary podlegające łączeniu, skazany popełnił w stanie ograniczonej w znacznym stopniu poczytalności, to na sądzie orzekającym ciąży obowiązek wyznaczenia dla skazanego, nie mającego obrońcy z wyboru, obrońcy z urzędu. Do postępowania o wydanie wyroku łącznego stosuje się bowiem odpowiednio przepisy o postępowaniu zwyczajnym przed sądem pierwszej instancji (art. 574
-
Postanowienie z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. V KK 79/10
Z punktu widzenia metodyki sporządzania pisemnego uzasadnienia wyroku, nie jest wskazanym globalne powoływanie dowodów stanowiących podstawę dokonywanych przez sąd ustaleń faktycznych. Zastosowanie takiej techniki nie stanowi jednak samo przez się obrazy art. 424 k.p.k., jeżeli analiza całości motywów wyroku nie pozostawia wątpliwości, co do tego, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione
-
Postanowienie SN z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. II KK 129/10
Sędzia, który wydał zarządzenie o odmowie przyjęcia środka odwoławczego nie jest wyłączony - na mocy art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k. - od rozpoznania sprawy w jej głównym nurcie, tj. od rozpoznania istoty oskarżenia.
-
Wyrok SN z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. V KK 172/10
Sąd odwoławczy, który zmieniając zaskarżone orzeczenie, odmiennie rozstrzyga co do istoty, obowiązany jest poddać, mieszczącej się w granicach art. 7 k.p.k., ocenie wszystkie istotne dowody i wskazać, zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., dlaczego w szczególności nie uznał dowodów przeciwnych, zwłaszcza gdy ich wymowa jest jednoznacznie niekorzystna dla oskarżonego. Oceny osadzonej
-
Wyrok SN z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. II KK 185/10
Stwierdzenie w ramach kontroli kasacyjnej w dającej się wyodrębnić części wyroku skazującego wydanego w trybie art. 387 k.p.k. obrazy prawa materialnego, wywołuje co do zasady potrzebę uchylenia tego wyroku w całości.
-
Wyrok SN z 18 listopada 2010 r., sygn. II KK 191/10
Wyrokiem Sądu Rejonowego w M. z dnia 16 czerwca 2010 r., wbrew wyrażonej w art. 14 § 1 k.k. zasadzie skargowości, przypisano Jarosławowi B. czyn, który nie był objęty oskarżeniem. W tej sytuacji Sąd Najwyższy był zobligowany do uchylenia zaskarżonego wyroku i to niezależnie od wpływu przedmiotowego uchybienia na jego treść. Uchylając wspomniany wyrok, Sąd Najwyższy był zobligowany, na podstawie art
-
Wyrok TK z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. P 29/09
Sankcje za nieodprowadzanie składek na ubezpieczenie społeczne
-
Wyrok SN z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. V KK 88/10
Fakt, iż pokrzywdzony spotkawszy K. P. już po zbadaniu go przez lekarza i po złożeniu zeznań, w których mówił o wykręcaniu mu ręki i wyrywaniu torebki z pieniędzmi, mógł być zdenerwowany zaistniałą sytuacją i dostrzegał możliwość odpowiedzialności karnej oskarżonych, ale nie uprawnia to wywodu, że mógł on dążyć do pomówienia ich, w założeniu nieprawdziwego, o popełnienie przestępstwa i szukał pretekstu
-
Postanowienie SN z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. II KK 57/10
Współsprawcą czynu zabronionego z art. 280 § 2 k.k. jest również ten, kto bierze udział w porozumieniu, w ramach którego podjęta zostaje decyzja o dokonaniu napadu rabunkowego na konkretną osobę przy posłużeniu się niebezpiecznymi przedmiotami, a następnie zgodnie z podziałem ról zbiera istotne z punktu widzenia wykonania powziętego zamiaru informacje o zachowaniu pokrzywdzonego i przekazuje je pozostałym
-
Wyrok SN z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. II KK 187/10
Przepis art. 67 § 3 k.k. pozwala w wypadku warunkowego umorzenia postępowania na orzeczenie obowiązku świadczenia pieniężnego z art. 39 pkt 7 k.p.k. Świadczenie takie zgodnie z art. 49 § 1 k.k. może być orzeczone na rzecz instytucji, stowarzyszenia, fundacji lub organizacji społecznej, wpisanej do wykazu prowadzonego przez Ministra Sprawiedliwości. Podstawowym zadaniem lub celem statutowym jednego
-
Wyrok SN z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. V KK 212/10
Działanie (było podjęte) w wyniku szczególnej sytuacji motywacyjnej, będące wyrazem uzasadnionego sprzeciwu wobec gwałcenia konstytucyjnych wolności. Skoro zaś było ono jednocześnie reakcją na brutalność sił milicyjnych, to obie te okoliczności eliminowały także winę oskarżonej, a brak winy z kolei w ogóle uniemożliwiał przypisanie jej przestępstwa, a mimo to doszło do skazania oskarżonej.
-
Postanowienie SN z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. II KK 129/10
Wyznaczenie do składu ponownie rozpoznającego sprawę w pierwszej instancji sędziego, który wcześniej (jako Przewodniczący Wydziału XVIII Karnego) wydał zarządzenia o odmowie przyjęcia apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie stanowiło obrazy art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k. i art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.k. Sędzia, który wydał zarządzenie o odmowie przyjęcia środka odwoławczego nie
-
Wyrok SN z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. V KK 202/10
Zachowanie się Bronisława P. [wydarzenia zielonogórskie 1960 r.] było wynikiem szczególnej motywacji, a mianowicie reakcją na brutalne działania milicji i wyrazem uzasadnionego sprzeciwu społecznego wobec gwałcenia przez ówczesne władze konstytucyjnych wolności. W tej sytuacji niezasadne było przypisanie oskarżonemu winy i uznanie jego zachowania za przestępstwo.
-
Postanowienie SN z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. II KZ 47/10
W toku postępowania odwoławczego skazany korzystał z obrońcy wyznaczonego z urzędu. Obowiązki takiego obrońcy wygasają z chwilą uprawomocnienia się postępowania, w którym został ustanowiony (art. 84 § 2 k.p.k.). Zatem z chwilą ogłoszenia wyroku Sądu odwoławczego obrońca z urzędu nie był zobowiązany do podejmowania jakichkolwiek czynności w imieniu i na rzecz oskarżonego. Termin do złożenia wniosku
-
Postanowienie SN z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. II KZ 45/10
Przepisy obligują prezesa sądu, do którego wniesiono kasację, do odmowy jej przyjęcia (art. 530 § 2 k.p.k.), jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa m.in. w art. 429 § 1 k.p.k. (np. wniesienie środka odwoławczego przez osobę nieuprawnioną), a także przewidują zaskarżalność tego rodzaju decyzji procesowej do Sądu Najwyższego (art. 530 § 3 k.p.k.).
-
Postanowienie SN z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. II KZ 42/10
Ustanowionego w art. 526 § 2 k.p.k. przymusu sporządzenia i podpisania kasacji przez adwokata będącego pełnomocnikiem strony nie spełnia ani podpisanie przez adwokata skargi sporządzonej przez stronę, ani też wyrażona w odrębnym piśmie akceptacja takiej skargi. Wystąpienie okoliczności uprawniających do skutecznego ubiegania się o udzielanie pomocy prawnej z urzędu, powoduje, że sprawa poddana musi
-
Wyrok SN z dnia 16 listopada 2010 r., sygn. II KK 162/10
W wypadku wniesienia apelacji na korzyść oskarżonego sąd odwoławczy nie jest związany granicami podniesionych w niej zarzutów, co oznacza, że w granicach zaskarżenia powinien skontrolować wyrok pod kątem wszystkich przyczyn odwoławczych określonych w art. 438 k.p.k. W konsekwencji, po upływie terminu do złożenia apelacji, można podnosić dodatkowe zarzuty odwoławcze w granicach zaskarżenia lub wskazywać
Akty prawne rekomendowane
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
