Postanowienie SN z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. V KK 254/10

Jest oczywiste, że Jan S., podobnie jak inni uczestnicy (tzw. wydarzeń zielonogórskich z 1960 r.), nie działali z pobudek chuligańskich, lecz w ramach słusznego protestu przeciwko podjętej przez władze eksmisji katolickiej parafii. Argumentacja ta mogłaby jednak zmierzać jedynie do zakwestionowania prawidłowości zastosowania w sprawie przepisu art. 4 ustawy z 22 maja 1958 r.; można bowiem wywodzić, ze skoro zachowanie oskarżonego podjęte zostało w ramach słusznego protestu, to nie podjęto go bez powodu, czy też z oczywiście błahego powodu, co określano jako chuligaństwo.

Podstawą uniewinnienia oskarżonego w instancji kasacyjnej mógłby być jedynie przepis art. 537 § 2 k.p.k., który pozwala na takie rozstrzygnięcie jedynie w razie stwierdzenia, że skazanie było oczywiście niesłuszne. Wątpliwe jest natomiast, czy skuteczne zakwestionowanie prawidłowości uznania chuligańskiego charakteru czynu mogłoby na tle realiów niniejszej sprawy prowadzić do uznania skazania za niesłuszne w stopniu oczywistym, jeśli uwzględni się odtworzony opis czynu przypisanego oskarżonemu.